Για τη μητέρα που σύρθηκε στο πάτωμα με τα χέρια στα μάγουλα φωνάζοντας “λιώνω, πεθαίνω” ακούγοντας λέξεις από το στόμα του παιδιού της.
Πόσο χτυπάνε οι καρδιές μας μαζί…
Για τη μάνα που κατέβασε τη μάσκα της για να σκουπίσει τα δάκρυά της.
Μαντήλι να γινόμουν.
Για εκείνη που με διέκοψε φωνάζοντας:
“Βαγγέλη, σου απάντησε, σου απάντησε! Το άκουσες; “Και γούρλωσε τα μάτια της… αψηφώντας πως δουλειά μου είναι να αναγνωρίζω κάθε είδος παιδικής απάντησης, φωνής, λεξούλας.
Για πάντα θα ηχεί στα αυτιά μου η απάντηση του παιδιού σου, μανούλα.
Για τον πατέρα που έχασε τη βλεμματική επαφή με τα μάτια μου την ώρα που το μέτωπο κοκκίνισε, τα χείλη τρεμούλιασαν, τα μάτια του πλημμύρισαν και έχασε τα λόγια του.
Δε χρειάζεσαι να πεις τίποτα. Μου τα είπες όλα.
Για τον μπαμπά που έσκυψε το κεφάλι σταυρώνοντας ταπεινά τα χέρια του για να δείξει τη συγγνώμη του χωρίς να την πει, αδυνατώντας να την αρθρώσει.
Και για εκείνον που την άρθρωσε τελικά…
Δεν έχω να σας συγχωρήσω τίποτα!
Για τη γιαγιά που με σταύρωσε κοιτώντας μέ με προσήλωση και μου είπε:
“Να σε έχει καλά ο Θεός μας, είσαι σωτήρας!”
Είμαι πολύ μικρός για αυτά τα λόγια…
Για τον παππού που μου έγραψε ξανά και ξανά απελπισμένος.
Και τη γιαγιά που στα γραπτά της άκουσα τους χτύπους της καρδιάς της, με έβρεξαν τα δάκρυά της.
Τι δεν θα έδινα να διώξω κάθε κακό συναίσθημα.
Για τη συνάδελφο που μου έγραψε για
συγχαρητήρια
και μου θύμισε τα φοιτητικά μου χρόνια.
Είσαι εξαιρετικός άνθρωπος.
Για τον δεκαεννιάχρονο που μόλις γύρισα την πλάτη να γράψω έσκυψε και με φίλησε στο κεφάλι.
Φτερούγισε η καρδιά μου, ακόμα φτερουγίζει.
Για τη μικρή Γεωργία που μόλις αντιλήφθηκε ότι με πόνεσε, με αγκάλιασε στοργικά για μερικά ολόκληρα λεπτά.
Έδιωξες κάθε πόνο όλης μου της ζωής μικρή μου.
Για τη μητέρα που ταξίδεψε χιλιάδες χιλιόμετρα να με συναντήσει με το γιο της και ενώ στην αρχή ήταν αρκετά δύσπιστη έπειτα με πήρε μια πολύ σφιχτή αγκαλιά εν μέσω αυστηρής καραντίνας. Και μου είπε…
“Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να σε ευχαριστήσω!”
Θέλω να μετακινήσω βουνά για χάρη σας.
Για τις αγκαλιές,
για τα χαμόγελα,
για τα δάκρυα,
για τις πρώτες σας λέξεις,
για την αγάπη,
για όλα αυτά που μου χαρίζετε καθημερινά, απλόχερα, χωρίς καν να το ξέρετε.
Για τους θησαυρούς.
Για όλα αυτά που μου εμπιστεύεστε.
Για τις ζωές των παιδιών σας που είναι και δικιά μου ζωή.
Θέλω να αφήσω μερικά δάκρυα να κυλήσουν σε αυτή την δημοσίευση και να σας ευχηθώ:
…
…
…
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Αυτός είναι ο απολογισμός μου για το έτος που χαιρετίζουμε.
Τα καλύτερά έρχονται!!!
Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για ΌΛΑ!
Μποχατζιάρ Σπ Ευάγγελος
(C)All rights reserved. mpoxatziar.gr2021
