ΓΟΝΕΙΣ.
Είμαι υπερήφανος για τους γονείς μου.
Εννοώ για τους γονείς των παιδιών που “θεραπεύω”.
Οι γονείς των παιδιών μου είναι και αυτοί σαν δικά μου παιδιά!
Και στόχος μου , όπως και στα βιολογικά παιδιά μου είναι να αυτονομηθούν, να μη με έχουν ανάγκη κάποια μέρα και να φύγουν μακριά μου.
Δε γίνεται εσείς οι γονείς αυτιστικών παιδιών να εξαρτάστε μονίμως από έναν ή περισσότερους θεραπευτές…
Οι γονείς κάποια μέρα πρέπει να κάνουν αυτό που κάνω κι εγώ σαν παιχνίδι:
Κάνω τα παιδιά τους να μιλάνε λειτουργικά.
Κάνω τα παιδιά τους να βγάλουν αυτά που κρύβουν μέσα τους.
Αυτό κάποια μέρα θα κάνουν κι αυτοί!
Σαν παιχνίδι…
Και τότε θα πετάξουν μακριά μου.
Γιατί σας το ξαναλέω για άλλη μια φορά…
Ο αυτισμός ΔΕΝ θεραπεύεται.
Είναι για μια ζωή !!
Δουλειά μου είναι να θεραπεύω τα γλωσσικά, φωνολογικά, κοινωνικά προβλήματα, προβλήματα ακουστικής επεξεργασίας, δυσπραξίες – απραξίες, δυσαρθρίες που κρατάνε τον αυτισμό πίσω…
Και εμείς
και εσείς
και οι άλλοι…
είμαστε υπερήφανοι για αυτόν,
για τα παιδιά μας.
Ο αυτισμός τους και αυτά είναι ένα.
Τα παιδιά μας είναι αυτιστικά και συνυπάρχουμε μαζί,
αγαπημένα….
Είμαστε τρισευτυχισμένοι που οι γονείς του Αλέξανδρου βαδίζουν πλέον τον δρόμο της αυτονομίας.
Λάμπουν τα μάτια τους
και τα δικά μας!
Ο Αλέξανδρος ήρθε σε εμάς 11 χρονών χωρίς να έχει αρθρώσει ούτε μια λέξη και μέσα σε μερικούς μήνες άρχισε να λέει προτάσεις μαζί μας!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ για εκείνον
και για τους γονείς του!
Καλό πέταγμα!!
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
(C)All rights reserved. mpoxatziar.gr2021