ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!
Τα αυτιστικά παιδιά είναι μέσα στην καρδιά μου.
Κυλάνε στο αίμα μου,
είναι μέσα σε κάθε κύτταρο του σώματός μου και οι γονείς τους…
είναι οι αγάπες μου!
Αχ! Αγάπες μου…
Πολλές φορές πνίγεστε σε μια κουταλιά νερό,
πολλές φορές πελαγώνετε,
πολλές φορές νιώθετε ανίκανοι,
άχρηστοι,
απελπισμένοι,
ανήμποροι.
Πολλές φορές νιώθετε να γίνεστε ένα με το πάτωμα!
Αγάπες μου…
πολλές φορές δεν ξέρετε τι να κάνετε με τα παιδιά σας!
Είναι απλά όμως τα πράγματα:
Ποοοολύ απλά!
Εννοείται…
πως πρέπει να δουλεύετε με το παιδί σας νύχτα και μέρα.
Όλοι οι γονείς αυτό κάνουμε! Μην φοβάστε το ρήμα «δουλεύω».
Ακόμα κι εσείς που νομίζετε πως τα «έχετε παρατήσει» δουλεύετε
και μάλιστα σκληρά.
Δεν χρειάζονται πανεπιστήμια για την δουλειά του γονέα,
μια ουσιαστική καθοδήγηση χρειάζεται και τίποτα άλλο.
Επίσης,
το «δουλεύω» δε σημαίνει κάνω μάθημα ούτε γίνομαι ειδικός.
Προσωπικά εκπαιδεύω και δείχνω την δουλειά μου σε όλους τους γονείς. Δεν θα μου πάρει κανείς την δουλειά ούτε κι εγώ θα πάρω κανενός το παιδί για δικό μου, εννοείται.
Εννοείται…
πως πρέπει να δουλεύετε μαζί με τους θεραπευτές των παιδιών σας, να ξέρετε ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ
τι κάνουν,
γιατί το κάνουν,
τι θα κάνουν μετά
και να τους εμπιστεύεστε.
Αν όχι, αλλάξτε τους.
Εννοείται…
πως πρέπει να συζητάτε μαζί τους κάθε σας άγχος, προβληματισμό σας,
είναι η δουλειά τους,
είναι εξειδικευμένοι σε αυτό όπως εξειδικευμένοι είστε εσείς με το παιδί σας.
Εννοείται…
Πως ο, τι κάνει το παιδί σας με τους θεραπευτές θα πρέπει να το γενικεύει και μαζί σας. Ψάξτε μαζί τρόπους.
Εννοείται…
πως τόσο εσείς,
όσο και το παιδί σας είστε μοναδικοί και ξεχωριστοί.
Αυτό είναι θαυμάσιο και δεν αλλάζει.
Μην στεναχωριέστε με το «φαίνεσθαι» των άλλων γονέων.
Εννοείται…
αγάπες μου,
πως οι πρώτοι,
οι πιο ουσιαστικοί και οι τελευταίοι δάσκαλοι των παιδιών σας είσαστε εσείς.
Και είστε οι πιο τέλειοι για το παιδί σας!
Και ένα τελευταίο και πιο σημαντικό :
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ…
Πως όταν διδάσκετε είναι σαν να φυτεύετε ένα δέντρο,
ποτέ μα ποτέ,
δεν θα πάρετε τους καρπούς την επόμενη ημέρα.
Χρειάζεται χρόνος και μερικές φορές πολύς…
Να θυμάστε πως τίποτε δεν πάει χαμένο.
…
Αγαπώ τα φυτά.
Έχω μερικές δεκάδες Αμαρυλλίδες στον κήπο του Θεραπευτικού μου κέντρου.
Όλες άνθισαν λίγο πριν και λίγο μετά το Πάσχα.
Ήταν παράδεισος! Ήταν ζωγραφιά!
Και μετά,
με την έλευση του καλοκαιριού,
μόνο πράσινα φύλλα και λίγη ξηρασία.
Όμως….
Σσσσς!
Σωπάστε αγάπες μου…
Δεν θέλω να τρομάξω εκείνη τη μία,
που άνθισε χθες.
Άκου κει!!!;;
Άνθισε χθες 8 Ιουλίου…
και έχω και μάρτυρες έτσι;;;
Μη νομίζετε ότι το λέω έτσι,
για να σας παρηγορήσω!
Εκείνη η Μία άνθισε χθες!
Και άνθισε για εσάς!
Όλους τους απογοητευμένους γονείς που δακρύζουν κρυφά πάνω από το προσκεφάλι του παιδιού τους,
που τους πιάνει το παράπονο.
Άνθισε για όλους εσάς αγάπες μου!
Για εσάς!
ΕΔΩΣΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΩΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΗ.
ΕΔΩΣΑ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΒΙΤΑΜΙΝΕΣ.
ΕΠΤΡΕΨΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΗΛΙΟ ΣΤΗ ΜΕΡΙΑ ΠΟΥ ΕΒΑΛΑ ΤΗ ΓΛΑΣΤΡΑ.
ΠΟΤΙΣΑ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΕΡΟ…
Δεν την ξερίζωσα,
δε στενοχωρήθηκα ποτέ που δεν άνθισε,
απλά περίμενα,
γιατί…
ξέρω καλά,
πως
τίποτα δεν πάει χαμένο!
Κι εκείνη η γλυκιά μου,
η…
αμαρυλλίδα που λέγαμε,
με έκανε πολύ,
μα πολύ ευτυχισμένο γιατί μέσα στην ξηρασία του καλοκαιριού ομόρφυνε τον κήπο μου!
Ο, τι πρέπει ήταν για μένα και τον κόσμο μου.
Αυτή η αμαρυλλίδα,
άνθισε για εσάς αγάπες μου,
Μη μασάτε!
Και μην κοιτάτε τις άλλες τις αμαρυλλίδες…
Μπορεί η δικιά σας να είναι η πιο συναρπαστική!
Και αυτό,
συγγνώμη που θα το πω,
αλλά…
ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!
ΥΓ. Χρωστάω αύριο σε σχόλιο μια φωτογραφία της εν λόγω κυρίας Αμαρυλλίδας.
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος (C)All rights reserved. mpoxatziar.gr 2022
