ΞΕΡΕΙΣ;
Ξέρεις τι είναι να είσαι καταδικασμένος στη σιωπή;
Ξέρεις τι είναι να σε θεωρούν τελειωμένη υπόθεση;
Ξέρεις πως είναι να σε έχουν ξεγράψει;…
Ξέρεις πως είναι να έχουν πείσει τους αγαπημένους σου πως δεν θα ανοίξεις το στόμα σου ποτέ;
Πως δεν θα μιλήσεις ποτέ;
Δεν θα επικοινωνήσεις;
Να το έχει πάρει απόφαση και η ίδια σου η μάνα…
κι ο πατέρας;
Και μάλιστα χωρίς να το θέλουν;
Ξέρεις πως είναι άλλοι να αποφασίζουν για σένα χωρίς καν να είσαι εκεί;
Ξέρεις πως είναι να σκοτώνουν τις ελπίδες τις δικές σου και των άλλων;
Των δικών σου άλλων.
Ξέρεις πως είναι όταν πεθαίνουν οι ελπίδες;
Ξέρεις πως είναι να μην πιστεύουν σε εσένα;
Αχ…
Ξέρεις;
Ξέρεις πως είναι να θέλεις να ουρλιάξεις χιλιάδες λέξεις και να μην μπορείς να ανοίξεις καν το στόμα σου.
Ξέρεις πως είναι να ξέρεις πως υπάρχει δρόμος και κανείς να μη σου μαθαίνει να περπατάς;
Ξέρεις πως είναι να είσαι μόνος;
Ξέρεις πως είναι να τα παρατάς;
Και αυτό να είναι μονόδρομος!
Μόνο και μόνο για να καλυφθεί η ανικανότητα κάποιων τέλεια «ικανών»;
Ξέρεις τι σημαίνει να κλείνεσαι ολοένα και περισσότερο στον εαυτό σου;
Ξέρεις πως είναι να πνίγεσαι τελικά;
Μήπως ξέρεις πως ακούγεται ο ήχος των δακρύων της μάνας σου όταν μένουν κολλημένα στα μάτια της;
Πως τυφλώνει το χρώμα της βαθιάς αναπνοής του πατέρα σου πριν το τέλος της μέρας,
μήπως ξέρεις;
Ξέρεις πως είναι να σε κοιτάζουν οι γύρω σου κουρασμένοι, απογοητευμένοι, ανήμποροί…;
Ξέρεις πως είναι να νιώθεις βάρος;
Ξέρεις πως είναι να είσαι εγκλωβισμένος;
Ξέρεις πως είναι να φταις μόνο εσύ;
Ξέρεις πως είναι να σκοτεινιάζουν τα χείλη σου;
Ξέρεις;
Ξέρεις;
Ξέρεις;…
Τίποτα δεν ξέρεις;
Ποτέ δεν ξέρεις.
Δε χρειάζεται να ξέρεις.
Θα ‘θελα όμως ένα πράγμα να μάθεις.
Εγώ να σου το μάθω!
Και να ξέρεις μετά.
Θέλω να μάθεις πως είναι όταν οι ελπίδες ανασταίνονται.
Θέλω να δεις πως είναι η ελπίδα να γεννιέται ξανά.
Θέλω να δεις πως ακούγεται το δάκρυ της μάνας που ξεκολλάει από τα βλέφαρα μετά από χρόνια φυλακής.
Θέλω να ακούσεις την αναπνοή του πατέρα που αλλάζει χρώμα.
Θέλω να δεις το σχήμα της ανακούφισης στο πρόσωπό μου.
Στο πρόσωπό τους.
Στο πρόσωπο των άλλων.
Των δικών μου άλλων.
Θέλω να δεις τα πρώτα μου βήματα.
Τα ξεγραμμένα.
Αυτά τα βήματα είναι τα καλύτερα.
Αυτά είναι τα πιο αγαπημένα.
Θέλω να μάθεις τη γεύση του χαμόγελου στα πρόσωπα όλων.
Του αληθινού χαμόγελου.
Θέλω να τα μάθεις αυτά.
Ήταν πολλά τελικά.
…
Γονείς αυτιστικών παιδιών και όχι μόνο!
Οι υψηλότεροι στόχοι…
είναι για τα παιδιά σας.
ΟΙ ΥΨΗΛΟΤΕΡΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
©All rights reserved. mpoxatziar2021
