Ο Χαρίλαος είναι μαζί με τη μητέρα του στο μπάνιο.
Σήμερα έχει έρθει μαζί και η θεία του. – αδερφή της μητέρας του-
Με πλησιάζει.
«Τι… γίνεται με το Χαρίλαο; Πως τα πάει;» με ρωτάει.
Τραβάω το κεφάλι μου προς τα πίσω και πάνω.
Δε μιλάω για μερικά δευτερόλεπτα.
«Τι ερώτηση είναι αυτή;» Λέω από μέσα μου.
«Δε σας έχει ενημερώσει η αδερφή σας;» Συνεχίζω.
Τότε βγαίνει ο Χαρίλαος με τη μαμά του.
«Της τα λέω εγώ, αλλά θέλει να τα ακούσει από εσένα…» Συμπληρώνει.
Και τότε, άξαφνα, διακόπτει η θεία.
«Ααάστην αδερφή μου. Τώρα μιλάς με εμένα!» ελαφρώς χαριτολογώντας.
«Τέλεια, πανέμορφα τα πάει ο Χαρίλαος.» απαντώ με σιγουριά.
«Δε μας λέει κουβεντούλες, δε μιλάει, δε λέει τίποτα…»
Μου απαντά.
-Ο Χαρίλαος είναι αυτιστικός. Είναι 7 χρονών, μη λεκτικός.
Είπαν…-
Έχω χαμηλώσει το βλέμμα μου και δεν ξέρω τι να κάνω ,τι να απαντήσω…
Τρίβω προβληματισμένος το πηγούνι και το στόμα μου.
Μόλις αντιλαμβάνομαι πόσο «βαθιά μεσάνυχτα!» έχουν.
Σωπαίνω.
Στο μεταξύ ο Χαρίλαος έχει ήδη μπει στην αίθουσα και με περιμένει με τη Μαριάννα.
«Τίποτα δεν θα πω, ο Χαρίλαος θα τα πει.
Σκέφτομαι.
« Έλα μαζί μου θεία και θα κάνεις ό, τι σου λέω.»
Μπαίνουμε μέσα στην αίθουσα αφού πρώτα έδωσα τις κατάλληλες οδηγίες στην θεία.
Ο Χαρίλαος μόλις αντιλαμβάνεται την παρουσία της θείας δυσανασχετεί.
Κάνω δύο τρεμάμενα, αλλά αποφασισμένα, βήματα προς το μέρος του και σκύβω μπροστά του.
«Γειαααα, έλα! «μου λέει με χαμόγελο.»
Του δίνω μία μεγάλη αγκαλιά. Σφίγγω όσο περισσότερους μύες του σώματός μου μπορώ από χαρά..!
Κοιτάζω την θεία και παγώνω τη στιγμή. Πλησιάζω ασάλευτος.
Έχει γουρλώσει τα μάτια της.
Ξεροκαταπίνει.
Ανοίγει λίγο το στόμα της και το κλείνει μετά.
Ένιωθε….
Αμηχανία, ναι.
Πάει να πει κάτι αλλά ήταν σαν μια νεράιδα να της πήρε την φωνή.
Επιμένει να μου πει κάτι μα δεν της βγαίνει.
Πριν καλά- καλά ολοκληρώσει την πρώτη της λέξη, σχεδόν άναρθρη, την διακόπτω:
«Μην πεις τίποτα!
Μη λες τίποτα!
Να πας έξω στην αδερφή σου, αφού τελειώσουμε και να της πεις ότι ζήτησες συγγνώμη στο Βαγγέλη που είπες ότι ο Χαρίλαος δε μιλάει. Δεν θέλω να ζητήσεις συγγνώμη σε εμένα. Μόνο να το πεις στην αδερφή σου θέλω.
Αυτό να κάνεις!
Και δε σου επιτρέπω να ξαναπείς τέτοια κουβέντα για το Χαρίλαο.
Δε σου επιτρέπω. Σου το απαγορεύω.
Εδώ μέσα δεν υπάρχει παιδί που δε μιλάει.
Εδώ μέσα δεν υπάρχει μη λεκτικός αυτισμός.
Ούτε και έξω.
Δεν υπάρχει πουθενά μη λεκτικός αυτισμός!»
«Το ξέρω, το ξέρω…» μου λέει.
Και σκύβει το κεφάλι.
Πέφτω πάλι στο ύψος του Χαρίλαου. Τον ρωτάω και μου απαντάει ξανά και ξανά.
Λέξεις και πάλι λέξεις.
Κι άλλες λέξεις.
Πολλές λέξεις.
Την εκπαίδευσα κι εκείνη όπως και την αδερφή της πάνω σε εξειδικευμένες τεχνικές που χρησιμοποιώ.
Στα μέσα της συνεδρίας έρχεται η ώρα που πρέπει να μας αφήσει μόνους.
Με κοιτάζει.
«Έχετε κώδικα… Τι να πω, μπράβο σας!
Συγγνώμη, συγγνώμη, συγγνώμη και πάλι συγγνώμη!». Ήταν τόσο αποφασισμένη…
Το θέμα μου δεν ήταν να μου ζητήσει συγγνώμη η θεία του Χαρίλαου.
Το θέμα είναι να καταλάβει η θεία του
και η κάθε θεία
ότι η επίδραση που ασκούν τα λόγια της στο Χαρίλαο
και κάθε Χαρίλαο
είναι Κ Α Θ Ο Ρ Ι Σ Τ Ι Κ Η.
Εγώ νιώθω πανευτυχής που βοήθησα την θεία του Χαρίλαου να καταλάβει ότι ο ανιψιός της είναι λεκτικός και λαλίστατος.
Νιώθω πανευτυχής που τον άκουσε με τα ίδια της τα αυτιά.
Και εύχομαι στο εξής να μας βοηθήσει κι εκείνη να προχωρήσουμε στην θεραπεία του ανιψιού της και να ακούει χωρίς την βοήθειά μου προτάσεις από το στόμα του.
Ο Χαρίλαος μπορεί.
Ο Κάθε Χαρίλαος μπορεί.
Όλοι μπορούν, όλοι θέλουν.
Ο Χαρίλαος , είπαν, ότι είναι μη λεκτικός.
Όμως δεν ήξεραν τι έλεγαν.
Είπαν…
(Το ίδιο μου συνέβη με τη γιαγιά του Ηλία, δύο μήνες πριν.)
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
(C)All rights reserved.mpoxatziar.gr2022
Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
