Ποτέ δεν έγραψα τίποτα για τον κορονοϊό.
Θαρρείς δε με άγγιζε.
Στην πραγματικότητα ήμουν τόσο απασχολημένος και συγκεντρωμένος με την βιολογική και εργασιακή οικογένειά μου που δεν μου έμενε ποτέ χρόνος.
Η φετινή Ανάσταση και το Πάσχα είναι πολύ διαφορετικά για μένα πάραυτα.
Μου μοιάζουν κάτι σαν πράσινο φως για επιστροφή στη ζωή που ζούσαμε πριν έρθουν αυτά τα δύο χρόνια μέτρων προστασίας που όλοι μας κληθήκαμε να ζήσουμε.
ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ:
Ένα δροσερό απόγευμα του Απριλίου του 2020. -Τότε με την βαριά καραντίνα-
Εκείνο το απόγευμα μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια και το ανελέητο bulying που “έτρωγα” για το όνομά μου και όχι μόνο…
Ήμουν βόλτα με την 17 μηνών τότε πριγκίπισσά μου, με μετακίνησή 6.
Λίγο πριν βγούμε στην παραλία, τον αγαπημένο μας προορισμό, συναντήσαμε δύο διδυμούλες μαζί με τους γονείς τους που, τι σύμπτωση, είχαν ακριβώς την ίδια ηλικία με την κορούλα μου, την πριγκίπισσα που σας έλεγα.
Τα κεφαλάκια τους ήταν στολισμένα με ατίθασες καστανές μπουκλίτσες και τα στοματάκια τους έλεγαν ακριβώς τις ίδιες λεξούλες που έλεγε και η δικιά μου.
Ακόμα και η προφορά, η άρθρωση ήταν ολόιδιες!
Έπαιζαν με μια μπάλα που παρίστανε φράουλα σαν αυτές του βόλεϊ όμως στο μισό μέγεθος.
Τους κοίταξα.
Με κοίταξαν.
Χαιρέτησα.
Χαιρέτησαν κι αυτοί.
Τους χαμογέλασα.
Οι μάσκες τους δε με άφησαν να σιγουρευτώ για το χαμόγελό τους αλλά κάτι μέσα μου ήθελε να το φαντάζομαι.
Σαν να το είχα ανάγκη.
Μια ανάλαφρη συζήτηση που ανοίξαμε,
από απόσταση,
ταίριαζε γάντι με το χαλαρό αεράκι του Απριλίου.
Μέχρι που η μπάλα των κοριτσιών ήρθε στο μέρος της μικρούλας μου.
Η Ελένη μου φτερούγισε τα χεράκια της,
χόρεψε χοροπηδώντας έναν γαργαλιάρικο χορό και σαν να προθερμάνθηκε,
έτρεξε στο μέρος της μπάλας.
Την άρπαξε.
Τρέχει.
Τρέχει.
Τρέχει.
Με το στόμα της ορθάνοιχτο απλώνει τα χεράκια για να δώσει την μπάλα στα κοριτσάκια.
Οι γονείς, πιο πολύ ο πατέρας,
ανασκουμπώνονται.
Τρέχει εκείνος.
Παίρνει αγκαλιά το ένα κοριτσάκι και σπρώχνει προς τα πίσω το άλλο.
…
…
…
Νευρική αύρα βουλώνει τα αυτιά, το δέρμα και τα μάτια μου και δεν μπορώ πια να νιώσω τίποτα.
Ο αέρας σταμάτησε κι όμως μια παγωνιά τρύπησε έπειτα το δέρμα μου ξυπνώντας όλες μου τις αισθήσεις ξανά.
Η φωνή του πατέρα άρχισε να μου τρυπάει το τύμπανο και την καρδιά μαζί.
“Εντάξει, μπορείτε να την κρατήσετε την μπάλα! Έτσι κι αλλιώς στα σκουπίδια θα πάει…”
Είπε.
“Μετά από όλο αυτό, θα μπορέσετε να παίξετε όσο θέλετε!”
Συμπλήρωσε.
“Δεν το έσωσες!” Είπα από μέσα μου.
Ήταν πολύ ήρεμος και φυσικός.
Τώρα, ναι!, μπορούσα να δω τα μάτια του που γελούσαν τόσο φυσικά, τόσο ανθρώπινα…
Όμως εγώ δεν ένιωθα άνθρωπος εκείνη τη στιγμή.
Πήρα τη κορούλα μου και κατηφορίσαμε προς την παραλία.
Ήθελα να καταπιώ τη γλώσσα μου μαζί με τα χείλη, όπως κατάπινα τα δάκρυα μου.
Ένιωθα να κλαίει η θάλασσα για μένα.
Ζητούσα συγγνώμη ξανά και ξανά από το παιδί μου προσποιούμενος τον Καραγκιόζη.
Ξέρω, η κόρη μου δεν θα το θυμάται αυτό.
Όμως εγώ δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ όσο ζω.
Όπως δεν πρόκειται να ξεχάσω την ευχή που έκανα τότε:
Έχοντας από παιδί χρόνιο πρόβλημα αναπνοής ήμουν από εκείνους “με τα επικείμενα νοσήματα”.
Ευχήθηκα να κολλήσω εκείνη την ώρα κορονοϊό και να πεθάνω καλύτερα αν είναι να ζήσω πεθαμένος.
Να μην ξεχνάμε αγαπημένοι μου φίλοι, πως εσείς κι εγώ και όλοι στον πλανήτη τούτο είμαστε αδέρφια, είμαστε ένα.
Δε μας χωρίζει τίποτα.
Εύχομαι ο καθένας μας να μπορέσει να νιώσει αυτό το συναίσθημα που εμένα με κατακλύζει καθημερινά και πιστεύω με κάνει να γίνομαι ολοένα καλύτερος άνθρωπος.
Ας είμαστε όλοι πνευματικοί.
Και αγαπημένοι.
Πνευματικότητα.
Και αγάπη.
Εύχομαι για φέτος το Πάσχα φίλοι μου.
Πνευματικότητα και αγάπη!
Είναι τα μόνα που μένουν…
Καλή Ανάσταση και καλό Πάσχα,
με υγεία
και αγάπη!
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
(C)All rights reserved. mpoxatziar.gr2022
