Σε ενοχλεί που τινάζω τα χέρια μου σα φτερούγισμα πουλιού.
Σε ενοχλεί όταν περπατάω στις μύτες.
Σε ενοχλεί κάθε που κλείνω τα αυτιά μου.
Και θες να το αλλάξεις,
θες να το σταματήσεις,
θες να το κρύψεις,
θέλεις να γίνω ένας άλλος.
Θες να σταματήσω να είμαι αυτός που είμαι.
Θέλεις να πάψω να είμαι εγώ.
Δεν επιτρέπεται να έχω την ταυτότητά μου.
Για να ταιριάζω με εσένα και με τον υπόλοιπο κόσμο.
Για να μπορέσω να μπω στον δικό σου, όμορφο, κόσμο.
Όμως να ξέρεις…
Ο κόσμος σου είναι όμορφος επειδή υπάρχω εγώ, εσύ και ο δίπλα και ο κοντινός σου και ο πολύ μακρινός σου.
Είμαι κι εγώ ο ίδιος κόσμος, δε χρειάζεται να μπω στον δικό σου.
Ο όμορφος κόσμος σου είναι και δικός μου.
Ένας είναι ο κόσμος.
Είναι ο κόσμος μας.
Είναι ο κόσμος όλων και είναι ένας.
Με πονάει πολύ που θες να με αλλάξεις.
Τόσο που δεν φαντάζεσαι.
Με πονάει.
Έλα!
Έλα να σε ρωτήσω κάτι:
Πως θα σου φαινόταν αν προσπαθούσα να σταματήσω το γέλιο σου;
Αν ντρεπόμουνα κάθε που φαίνονταν τα δόντια σου πίσω απ’ το χαμόγελό σου;
Αν ήθελα να κρύψω τις ρυτίδες που σχηματίζονται κάθε που χαίρεσαι και πλατειάζεις τα χείλη σου.
Για να γελάσεις;
Αν ήθελα να αλλάξω τον τρόπο που γελάς;
Πως θα σου φαινόταν αν σε σταματούσα κάθε που ήθελες να γελάσεις;
Πως θα σου φαινόταν αν ήθελα να σου μάθω έναν άλλο τρόπο να δείχνεις τη χαρά σου;
Εκείνον, που ο δικός μου εγκέφαλος θεωρεί σωστό;
Εκείνον που να ταιριάζει με τον δικό μου περίγυρο;
Κι αν σου απαγόρευα να δακρύζεις με τον τρόπο που ξέρεις;
Αν σου απαγόρευα να κλαις;
Αν σου τα άλλαζα όλα;
Όλα εκείνα που βγαίνουν χωρίς να τα ελέγχεις;
Αν ήθελα να αλλάξω την ίδια σου τη φύση;
Αν έκρυβα την ταυτότητά σου;
Αν ήθελα να σε έκανα κάποιον άλλο;
Πως θα σου φαινόταν;
…
Κάθε που αντιστέκεσαι στις «στερεότυπες» συμπεριφορές μου…
Το ίδιο κάνεις κι εσύ.
Ακριβώς.
Να το θυμάσαι αυτό.
Και να με αποδέχεσαι!
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
(C)All rights reserved. mpoxatziar.gr2022
