ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΣΟΥ…ΚΑΤΕΡΙΝΑ!
Όταν σε γνώρισα,
πέρυσι,
ήσουν 11 χρόνων και δεν είχες μιλήσει ποτέ στη ζωή σου.
Έγραφες όμως…
καλή μου.
Καλή μου Κατερίνα,
αγαπημένη μου Κατερίνα…
…
Έγραφες, έγραφες, έγραφες…
«Αχ, μάνα! Σαν όλα τα αλλά παιδιά είμαι κι εγώ, μόνο που… δε μιλάω!»
Το έγραφες και το ξανά έγραφες, δεν ξέρω γιατί… ή μπορεί και να ξέρω κάτι, σημασία δεν έχει καμιά έτσι κι αλλιώς.
Την Τετάρτη, εκείνη την Τετάρτη που ξέρουμε καλά εγώ κι εσύ…
εκείνη που γνωριστήκαμε,
…ψυχούλα μου…
άρχισες να μου μιλάς, είπες τις πρώτες σου λέξεις.
Έσφιγγε τα χείλη της η μητέρα σου που ξεροστάλιαζε όρθια σε μια γωνία του δωματίου.
Ύστερα…
Έγραψες στο χαρτί πως μιλάς, πως λες πολλές λέξεις, σε εμένα.
Της έγραψες πως μιλάς. Της έγραψες πως μου μιλάς.
Κετερινιώ μου,
ποτέ δε σου το είπα:
Σκύψε, σκύψε!
Σκύψε και σώπασε γιατί θα σου το πω χαμηλόφωνα. Αυτό που θέλω να σου εκμυστηρευτώ:
Ανατριχιασμένη η μητέρα σου όταν τελειώσαμε τη συνέδρια μας, μου είπε τραυλίζοντας
«Βαγγέλη, αν δεν ήμουν μπροστά, πραγματικά δε θα το πίστευα!»
Πόσα ένιωσε εκείνη τη στιγμή η μανούλα σου…
Μπορώ να τη νιώσω ακόμα και τώρα που σου γράφω.
Διαβάζω ακόμα τα γράμματά σου.
«Του μιλάω του Βαγγέλη! Με καταλαβαίνει ο Βαγγέλης!»
Τότε πίστεψα πως τα είχα δει όλα! Ειχα τρελαθεί!
…ΟΜΩΣ…
Δεν ήξερα.
ΙΔΕΕΕΕΕΑ δεν είχα…
Δεν μπορούσα να ξέρω πως…
αυτά γράμματα δεν θα σήμαιναν τίποτα.
Τί…
πο…
τα…
απολύτως.
Γιατί,
γιατί,
Ψυχούλα μου…
Έναν χρόνο μετά που ξανασυναντηθήκαμε,
Δευτέρα,
-θυμάσαι;-
Σαν να την βλέπω μπροστά μου,
τη μανούλα σου,
τη γλυκιά αυτή γυναίκα:
Ανοίγει το ημερολόγιο της.
Σα μωρό…
σχεδόν χοροπηδούσε από τη χαρά της!!!!!
!!!!
!!!
!!
!
Ρίχνει μια μάτια στις σημειώσεις της και μου διαβάζει μία από τις προτάσεις που της είπες:
«Εγώ ΜΙΛΑΩ, εσύ….»
Κατερίνα μου,
ψυχούλα μου,
φιλαράκι μου…
«Μιλάω» της είπες.
Δεν έγραψες αυτή την φορά!
Δεν της έγραψες.
Της το είπες.
ΤΟΤΕ
τα είδα όλα!
Έναν μήνα σχεδόν πριν.
Όχι την Τετάρτη εκείνη που θυμάσαι και θυμάμαι.
Όχι.
Τώρα τα βλέπω όλα.
Ή…νομίζω πως τα βλέπω.
Μήπως,
Κατερίνα,
μου επιφυλάσσεις καμιά ακόμα έκπληξη;
Μιλάς, αγαπημένη μου!
Πετάω στα σύννεφα για αυτό.
Από
ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ,
ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ,
ΔΙΚΑΙΩΣΗ
που οι κόποι μας πιάνουν τόπο και μπορώ να στέκομαι ΔΙΠΛΑ σου,
Κατερίνα μου,
αντάξιος των προσδοκιών σου.
Και να δίνω φωνή σε όλους αυτούς που καταδικάστηκαν ΑΔΙΚΑ, στη σιωπή της ταμπέλας του μη λεκτικού αυτιστικού.
Μόνο που αυτή η ταμπέλα, πλέον, ξέρεις πως δεν υπάρχει.
Καλή μου φίλη…
Σε ευχαριστώ.
Ευχαριστώ και τη μητέρα σου που άνοιξε το ημερολόγιο.
Ευχαριστώ και τον πατέρα σου που οδηγούσε το αυτοκίνητο.
Σταμάτησε έξω από το γραφείο μου.
Άνοιξαν οι πόρτες του αυτοκινήτου σας. Κατεβήκατε.
Έφυγε μετά.
Ευχαριστώ και για πολλά αλλά.
Όταν γύρισα την πλάτη μου κι έπεσα κατά γης,
Κατερίνα,
σε εσένα μιλούσα,
κι ας κοιτούσα τη μητέρα σου…
Κατερίνα!
-υποκλίνομαι-
Είμαι βέβαιος πως,
ξέρεις εσυ…
Evangelos Bochatziar
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2023
