Υποκλίνομαι…
Στο γονέα που έκρυψε τα δάκρυά του μπροστά μου και σε εκείνον που τα άφησε να πλημμυρίσουν το πρόσωπό του.
Στο γονέα που με αγκάλιασε δυνατά, έτοιμος να καταρρεύσει από συγκίνηση και σε εκείνον που με αποχαιρέτησε με μια χειραψία.
Στο γονέα που διάβαζε το βιβλίο του όσο δουλεύαμε με το παιδί του και στο γονέα που “ρούφαγε ” κάθε μου λέξη για να την εφαρμόσει πιστά μέχρι την επόμενη συνάντησή μας.
Υποκλίνομαι στο γονέα που με ρώτησε αν άκουσα εκείνη τη λέξη που βγήκε για πρώτη φορά από το στόμα του παιδιού του και σε εκείνον που δεν κατάφερε να την αναγνωρίσει.
Υποκλίνομαι στη μαμά του Βασίλη που την είπα “κιώσα” σε πλαίσια εκπαίδευσης μόλις την πέμπτη ημέρα της γνωριμίας μας και δε με παρεξήγησε ποτέ. Η τουλάχιστον έτσι νομίζω…
Βαθιά,
Υποκλίνομαι.
Και θέλω δημόσια να της πω πως αυτή, ο σύζυγός της και ο Βασίλης είναι οικογένειά μου.
Όλα τα παιδιά,
όλοι οι γονείς που συναντηθήκαμε για μία
ή για περισσότερες φορές,
για μικρό
ή για μεγάλο χρονικό διάσημα.
Εκείνοι που συναντιόμαστε ακόμα…
Είστε όλοι σας η οικογένειά μου!
Υποκλίνομαι
και υπόσχομαι,
κάθε μέρα,
να γίνομαι καλύτερος
για τα παιδιά μας,
για τον κόσμο μας!
ΥΓ. Υποκλίνομαι και στη συνάδελφο που περίμενε παραπάνω από μια ώρα κλεισμένη στο αυτοκίνητο για να με συναντήσει σήμερα και ταξίδεψε μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα…
Καλό Σαββατόβραδο!
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
(C)All rights reserved. mpoxatziar.gr2022