Το δωμάτιο.
Ανατριχιάζει,
μουδιάζει,
κλαίει και γελάει.
Καρδιοχτυπά.
Δες το!
Αυτό το δωμάτιο θυμάται καλά τα χιλιάδες πατήματα.
Τα δικά μας. Δε μας τα παίρνει κανείς αυτά.
Αγκαλιάζει την καρδιά μας τρυφερά τις στιγμές που πάει να σπάσει.
Αυτό.
Το δωμάτιο.
Έχει μαζέψει θησαυρούς από δάκρυα.
Αυτών που μπήκαν μέσα με τα πόδια τους,
αυτών που μπήκαν με την καρδιά τους,
αυτών που μπήκαν με τα πόδια τους και την καρδιά τους παρέα.
Και των δικών μου που μένουν για πάντα καρφωμένα εκεί.
Αναπνέει μαζί μας βαθιά.
Και κρατά την αναπνοή του.
Όπου πρέπει.
Αυτό.
Το δωμάτιο.
Θέλει να γεμίσει με δάκρυα το κείμενο που μοιράζομαι μαζί σας.
Και να σας το χαρίσει με αγάπη πολλή.
Έτσι μουσκεμένο από τα δάκρυά του και τα δικά μου.
Θέλει να μάθετε όλα τα μυστικά του και τις αλήθειες του όλες.
Θέλει να φωτογραφήσετε όλες τι λέξεις που βγαίνουνε για πρώτη φορά.
Θέλει να ακούσετε τα βλέμματα όλα.
Θέλει να μυρίσετε το άγγιγμα των χεριών.
Και να ακούσετε τον δυνατό θόρυβο των ψυχών όταν εκείνες σφιχταγκαλιάζονται.
Τα θέλει όλα.
Αυτό.
Το δωμάτιο.
Οι τοίχοι του αγκαλιάζουν τα σώματά μας σφιχτά.
Τα συναισθήματά μας,
κουρνιάζουν εκεί γαλήνια.
Η αγάπη σας του δίνει ζωή.
Τα βήματα που το πατούν γίνονται δρόμοι,
για μια νέα ζωή.
Τα χαμόγελα σας και τα κοκκινισμένα μάγουλα του χαρίζουνε το πιο όμορφο σώμα.
Το φτερούγισμα των δαχτύλων σας γίνεται καρδιά που χτυπάει δυνατά.
Το καλλιτεχνικά μας πηδήματα γίνονται η φωνή του.
Είναι πάντα νέο.
Είναι πάντα μωρό.
Αυτό.
Το δωμάτιο.
Στα σπλάχνα του μέσα βαθιά…
Άκου:
Θαύματα γίνονται.
Μεταμορφώσεις.
Εκπλήξεις που δεν ξεχνιούνται ποτέ.
Εκεί γίνονται γιορτές.
Χοροί και πανηγύρια.
Μεγάααααααααααααλα πανηγύρια.
Τεράστια.
Εκεί αλλάζουνε όλα.
ΌΛΑ.
Εγκαίνια,
ξανά και ξανά.
Εκεί μέσα…
Ξεχνάς την παλιά σου ζωή
και κάνεις καινούρια.
εκεί γεννιέσαι ξανά.
Σε …
Αυτό.
Το δωμάτιο.
Εκεί τελειώνουν οι αγωνίες.
Εκεί λύνεται ο κόμπος στο στομάχι.
Το βάρος στο στήθος γίνεται φτερό και πετάει μακριάααααααααα.
Εκεί το μαράζι του πατέρα γίνεται δύναμη που σηκώνει βράχια και βουνά.
Το δάκρυ της μητέρας θάλασσα γίνεται εκειιιιιί….
Και χορεύει με το τραγούδι του κύματος.
Η κραυγή της απόγνωσης γίνεται νανούρισμα.
Ο θυμός γιατρικό στον πιο μεγάααααλο σου πόνο γίνεται.
Εκεί μπορείς να ταξιδέψεις τα πιο μεγάλα ταξίδια.
Σε…
Αυτό.
Το δωμάτιο.
Δε θα σε πάρω απ’ το χέρι καλέ μου άνθρωπε.
Εσύ! θα με πάρεις.
Και μετά θα σου δείξω τον δρόμο.
Κι αφού αγκάααααλιασες τα δάαααχτυλάαα μου,
ξέρεις καλά,
πως ξέρω τον δρόμο.
Θα σου τον δείξω καλέ μου άνθρωπε.
Και θα κάνεις αυτό που δεν μπόρεσες ποτέ.
Αυτόοοο….
που καρτερούσες.
Εσύ και οι άλλοι.
Θα μιλήσεις καλέ μου άνθρωπε.
Κι εγώ το ξέρω…
Το ξέρεις κι εσύ…
Και σε ευχαριστώωω.
Για αυτό.
Για την τιμή που μου κάνεις.
Να είμαι ο πρώτος.
Σε…
Αυτό.
Το δωμάτιο.
Κάποτε.
Μπαίνεις στο πιο μακρύ και σκοτεινό τούνελ.
Θέλεις να ορίσεις εσύ, το τέλος.
Κάποτε χτυπάς το κεφάλι σου σε τοίχους.
Μεγάλους τοίχους.
Κάποτε ουρλιάζουν οι τρίχες της κεφαλής σου από αγανάκτηση.
Κάποτε κόβεται η αναπνοή σου από παράπονο.
Κάποτε.
Τότε!
Τότε σε θέλω πιο πολύ.
Για να μπεις!
Σε…
Αυτό.
Το δωμάτιο.
Κι αν δεν μπορείς.
Το φώωωωως του μπορεί να σου ψιθυρίσει στα αυτιά.
Άκου το!
Οι χτύποι των χεριών που ακούς δεν είναι για να φύγεις μακριά.
Για να μπεις είναι.
Είναι τραγούδι.
Είναι κάλεσμα.
Είναι υπόσχεση.
Πώς…
Όλοι μπορούν να επικοινωνήσουν τα πιο κρυμμένα μυστικά τους.
Όλοι μπορούν να μιλήσουν.
Σε…
Αυτό.
Το δωμάτιο.
Με μια βαθιάααα
υπόκλιση,
σου το υπόσχομαι.
Καλέ μου άνθρωπε.
Μόνο μια χάρη θέλω:
Να ανοίξεις τα μάτια και τα αυτιά σου.
Να ανοίξεις τις αισθήσεις σου όλες.
Για να μπεις
σε…
Αυτό.
Το δωμάτιο.
Είναι δικό μου.
Και δικό σου.
Είναι δικό μας.
Αυτό.
Το δωμάτιο.
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
©All rights reserved. Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
www.mpoxatziar.gr2021
-Απόσπασμα από το βιβλίο μου-
