Να βλέπεις να με κοιτάζει μες στα μάτια.
Να μου χαμογελάει πρώτη,
να της χαμογελάω κι εγώ.
Να τη ρωτάω και να μου απαντά.
Να μιλάμε μαζί.
Να μεταμορφώνεται…
Να τρίβεις τα μάτια σου.
Να ανατριχιάζεις στην θύμιση και μόνο, όσων είδες.
Να χορταίνεις από ικανοποίηση,
αλλά να μη χορταίνεις…
να μας βλέπεις ξανά και ξανά.
Να γελάνε τα μάτια σου.
Να χτυπάνε δυνατά οι φλέβες πλάι στο μέτωπο σου από ενθουσιασμό.
Να ξεχνάς το λόγο που με επισκέφτηκες.
Να γελάς.
Να γελάς με την ψυχή σου.
Κι εγώ…
Εγώ να πετάω στα σύννεφα.
Εγώ να πλέω σε πελάγη.
Εγώ να γιορτάζω.
Να ανοίγω τα χέρια μου φτερά.
Πουλί να γίνομαι.
Αέρας.
Να γίνομαι θάλασσα κι ουρανός.
Βουνό και δέντρο.
Και φως.
Έτοιμο να εκραγεί από τα βάθη της ψυχής μου.
Εγω να θέλω να βγω από το σώμα μου.
Και να θέλω το πιο μεγάλο σπίτι που φτιάχτηκε ποτέ.
Για να καλέσω όλο τον κόσμο.
Να τους καλέσω όλους!
Να γιορτάσουμε.
Να γιορτάσουμε μαζί.
Μαζί με εσένα πατέρα!
Να γιορτάσουμε τη μεταμόρφωση της κόρης σου,
της αυτιστικής σου κόρης.
Και να θυμάσαι…
πως όσα είδες,
υπήρχαν ήδη μέσα της.
Μέσα στην καρδιά της.
Υπήρχαν.
Εγώ τον δρόμο τους έδειξα.
Μόνο.
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
(C)All rights reserved. mpoxatziar.gr2021
