Χθες ΤΡΕΛΑΘΗΚΑ!
Ήμουν ΤΡΕΛΟΣ!
-Κάθε μέρα είμαι-
Βάζω τον πατέρα του Μίνωα μέσα στη συνέδρια μας.
Ο Μίνωας είναι 20 χρονών και ήταν μη λεκτικός μέχρι πριν τη συνάντησή μας.
Τώρα λέει διαλογικά κάποιες λέξεις και έχει κεκτημένους πάνω από 5 συμφωνικούς φθόγγους πια.
Κάθε δύο περίπου λεπτά του γυρίζω την πλάτη μου για να μιλήσω στον πατέρα του που εκπαιδεύεται πάνω στην θεραπεία.
Ο Μίνωας δυσανασχετεί λίγο.
Το κάνω μία,
δύο,
τρεις,
τέσσερις,
πέντε,
έξι…
φορές.
Την πέμπτη φορά,
όταν τελειώνω,
πλησιάζει τον πατέρα του και…
“Ντι, ντι, ντι, ντι, ντι, ντι, ντι, ντι, ντι…”
Το προσπερνάμε και οι δυο.
Την έκτη φορά που του γυρίζω την πλάτη για να μιλήσω στον μπαμπά του,
νάτο πάλι:
“Ντι, ντι, ντι, ντι, ντι, ντι, ντι, ντι, ντι, ντι, ντι…”
Αυτή τη φορά πιο μακρύ,
πιο δυνατό,
πιο θυμωμένο.
“Τι θέλεις;
Τι είναι;”
Ρωτά ο μπαμπάς.
Τον “γράφω” πάλι, στα πλαίσια της αναγκαστικής εκπαίδευσης γονέα.
“Καταλάβατε τι λέει;”
ρωτάω.
“Όχι.”
Μου απαντά ο μπαμπάς.
“Μιμείται εμένα, που έρχομαι και σας μιλάω.”
Του εξηγώ.
Και συνεχίζουμε να συνομιλούμε, όντας βομβαρδισμένος εγώ από ερωτήσεις του εντυπωσιασμένου πατέρα.
Μια περίεργη αύρα διαπερνά το κορμί μέχρι τα κόκαλά μου.
Ένας υπόκωφος συριγμός τρυπά τα τύμπανά μου.
Ο πατέρας συνεχίζει ανενόχλητος.
Ιδρώνω.
Η αύρα…
ο συριγμός…
ο ιδρώτας…
είναι το μουγκρητό του Μίνωα.
Με πλησιάζει καθώς έχω γυρισμένη την πλάτη.
Με σπρώχνει.
Αγνοώ επίτηδες.
Με σπρώχνει ξανά.
Αγνοώ ξανά.
Με σπρώχνει πιο δυνατά.
Αγνοώ.
Μου ρίχνει μια ελαφριά μπουνιά.
Αγνοώ, συνεχίζοντας να μιλώ.
Επίτηδες.
Έχει θυμώσει.
Δευτερόλεπτα πριν την έκρηξη…
δίνω το μαγικό σινιάλο για να μιλήσει ο Μίνωας.
Μαζί μου δεν υπάρχει
“Μη λεκτικός”.
Σταμάτα!
Θέλω να πει.
Κι εφόσον τον ξεκλείδωσα:
“Σταμάτα,
Μαλακά!”
…
Φωνάζει…
Ο Λ Ο Κ Α Θ Α Ρ Α!
Διώχνω τον πατέρα ευγενικά.
Μένουμε οι τρεις μας,
εκείνος,
η βοηθός μου
κι εγώ.
“Όλο μαλακίες κάνεις!
Μαλακία έγινε!”
Συνεχίζει ο Μίνωας.
Ο Λ Ο Κ Α Θ Α Ρ Α!
Α ρε Μίνωα…
Είμαι ο πιο ευτυχισμένος μπινελικομένος άνθρωπος στον κόσμο.
Και τρελαίνομαι!
“Δώσε μου μπινελίκια κι άλλα!”
Θέλω να φωνάξω.
Στην αναμονή διηγούμαι τις λεπτομέρειες στον μπαμπά του.
Δε μιλώ.
Θέλω να ανέβω στον καναπέ μου και να χορεύω από χαρά!
Να χορεύω από τρέλα!
Που μου αποδεικνύετε καθημερινά ότι:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΗ ΛΕΚΤΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ!
Είπα στον πατέρα του Μίνωα πως δεν μπορώ πια να μιλήσω.
Μόνο να ανέβω πάνω στον καναπέ μου και να χορεύω.
Κι ελπίζω ο χορός μου να τα πει όλα.
Σε εσένα πατέρα του Μίνωα.
Σε εσένα πατέρα της Νικολέτας που περιμένεις να ξεκινήσουμε με τη μικρή σου κόρη και παρακολουθείς ευγενικά.
Σε εσάς,
σε όλους εσάς,
που διαβάζετε την ανάρτησή μου.
Σε όλους σας!
Να με ακούσετε που ΤΡΕΛΆΘΗΚΑ χθες.
Ήμουν ΤΡΕΛΟΣ!
-Κάθε μέρα είμαι-
Ευάγγελος Σπ Μποχατζιάρ
(C)All rights reserved. mpoxatziar.gr2022
Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
