Είναι ο Νίκος που ξαπλώνει στο πάτωμα, με κοιτάζει στα μάτια με χαμόγελο, μου λέει “έλα” και προσπαθεί να με αγκαλιάσει με χέρια και πόδια…
Οι 50 λέξεις που είπε ο “μη λεκτικός” Πέτρος για πρώτη φορά στη δεύτερη συνάντησή μας.
Ο πατέρας που δεν μπόρεσε να κρατήσει τα δάκρυά του λίγο πριν επιστρέψει στον τόπο του και είπε ότι ήδη του λείπουμε.
Η μητέρα που ζητάει να με αγκαλιάσει σφιχτά εν μέσω καραντίνας.
Η εικόνα της Παναγίας που μου έφερε δώρο η Ρουλα για την γιορτή μου.
Το καρφωμένο βλέμμα του Βασίλη στα βουρκωμένα μου μάτια! Μόνος εκείνος ήξερε.
Η εφεύρεση της πρώτης λέξης από το στόμα “μη λεκτικών” παιδιών.
Η μη λεκτική Αλεξάνδρα που σπρώχνει το χέρι μου προς τα πάνω της, λέει “αγκάλιασέ με” και μου πετάει ένα φιλί.
Αγκαλιά.
Δυναμη.
Αγάπη.
Δάκρυα συγκίνησης.
Χτυπήματα στο τιμόνι από σκέψεις που τριβελίζουν το μυαλό μου.
Καταπιεσμένα συναισθήματα και επιθυμίες.
Αδικίες.
Ξενύχτια.
Όνειρα.
Τα αδύνατα που γίνονται δυνατά για πρώτη φορα.
Πείσμα!
Και πάνω από όλα… αξιοπρέπεια!
Αυτά είναι ο αυτισμός, για μένα.
Είναι και πολλά άλλα.
Ένα μονάχα δεν είναι:
Δεν είναι πρόβλημα,
δεν είναι ασθένεια!
Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι……
Και άλλη μια φορά:
ΟΧΙ.
Ας διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια τους σαν να ήταν ιερό φυλαχτό!
Την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Με την δική τους και την
δική μας.
Ποτέ δεν ξέρεις.
Ποτέ.
