Απελπισία…

Φοβάμαι πολύ.

Λυπαμαι πολύ.

Τρέμω!

Χίλια κομμάτια γίνομαι.

Θλίβομαι και κλείνομαι ολοένα και περισσότερο στον εαυτό μου για…

ΟΛΑ

ΑΥΤΑ

ΠΟΥ

ΛΕΓΟΝΤΑΙ,

ΓΙΝΟΝΤΑΙ,

ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΝΤΑΙ

για εμένα,

χωρίς εμένα.

Και εκείνο που με σκοτώνει είναι ότι ΝΟΜΙΖΟΥΝ πως δεν δίνω σημασία,

πως δεν καταλαβαίνω,

πως δε μιλάω.

Και τελικά

ΔΕ ΜΕ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.

Δεν μπορεί να με ακούσει κανείς…

Κανείς, κανείς, κανείς…

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΕΤΣΙ!

Και τραβάω τα μαλλιά της ψυχής μου μέχρι να μείνει γουλί…

Άτιμη ψυχή μου που ζεις στο σώμα ενός άτυχου, υποτίθεται, μη λεκτικού αυτιστικού.

Είναι σκληρό που το λέω όμως είναι βασανιστήριο.

Το βασανιστήριο μιας κωφής κοινωνίας από την κορφή ως τα νύχια!

Βρίσκομαι σε απελπισία.

Απελπισία.

Απελπισία…