Δεν Υπάρχει Μη Λεκτικός Αυτισμός!!!

Ο υποτίθεται μη λεκτικός εξάχρονος Παναγιώτης την εβδομάδα που βρισκόταν στην Πάτρα μαζί μου, όσες φορές χρειάστηκε να μου απαντήσει «ναι» μου απαντούσε γνέφοντας, κουνώντας το κεφάλι του.

Δεν άκουσα λεκτικά το «ναι» ούτε μια φορά.

Όταν γύρισε πίσω στην βάση του έκανε μια συζήτηση με τον μπαμπά του:

Μπαμπάς:

«Χάρηκα που γνωρίσαμε τον Βαγγέλη και μου άνοιξε τα μάτια για να μπορώ να σε ακούω και να μη σε παιδεύω.»

Παναγιώτης:

«Ναι. Σε αγαπάω!»

Και αγκάλιασε τον μπαμπά του.

Και όταν ξανασυναντηθήκαμε και ο μπαμπάς μου διηγήθηκε την ιστορία τους:

Εγώ…

έγινα…

ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου!!!!

Ευχαριστώ.

Ευχαριστώ.

Ευχαριστώ βρε παιδιά….

μέσα από την καρδιά της καρδιάς μου.

Είστε κομμάτι της σάρκας μου.

Μέρος της ψυχής μου!