Ο Γιώργος.

Ο Γιώργος, μαζί με τη μαμά του και τον μπαμπά του ήρθαν στην Πάτρα να παρακολουθήσουν 6 συνεδρίες μαζί μου.

Την Δευτέρα, στην πρώτη συνέδρια, τους ρώτησα αν έχουν ακούσει ποτέ κάποια λέξη από εκείνον μέχρι τώρα.

Μου είπαν όχι.

Ποτέ.

Ο Γιώργος είναι 4 χρόνων με διάγνωση αυτισμού.

Την Παρακευή το βράδυ, στην τελευταία μας συνάντηση με περίμεναν στο πεζοδρόμιο και βγήκα χαμογελώντας να τους καλωσορίσω.

«Είναι ΛΑΛΙΣΤΑΤΟΣ!» Μου λέει ο μπαμπάς. Όλη την ώρα μιλάει.

Τώρα μόνο, είπε τρεις φορές, «Έλα Βαγγέλη!»

Κι εγώ πετάω στα σύννεφα.

Όχι από υπερηφάνεια για τις δυνατότητές μου σαν λογοθεραπευτής.

ΚΑΘΟΛΟΥ.

Ξέρω πολύ καλά ποιος είμαι.

Η επιτυχία αυτή, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι ποτέ μόνο δίκη μου.

Επουδενί.

Είναι του μπαμπά, της μαμάς, του Γιώργου και στο τέλος δικιά μου.

Πετάω στα σύννεφα επειδή άλλαξα μια ολόκληρη οικογένεια.

Επειδή ο αυτιστικός Γιώργος πήρε επιτέλους το «βήμα», το χώρο που του άξιζε και απέκτησε φωνή.

Ακούγεται.

Πετάω στα σύννεφα επειδή οι δυο αυτοί γονείς μπορούν να αφουγκραστούν την επικοινωνία του αυτιστικού παιδιού τους.

Πετάω στα σύννεφα, ανακουφισμένος πλέον, επειδή νιώθω πως η αποστολή μου σε αυτό τον κόσμο προχωράει καλώς…

Φτερουγίζει η καρδιά μου, επειδή

σκέφτομαι και οργανώνω τη σκληρή δουλειά που ακολουθεί.

Το ξέρω πως είμαι στην αρχή όμως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.

Ευχαριστώ.

Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!

Ευχαριστώ που μου εμπιστεύεστε ότι πολυτιμότερο έχετε!

Τα παιδιά σας.

Τα παιδιά μας…

Καλό Σαββατόβραδο!