Όταν ο κύριος Κώστας άκουσε τον αυτιστικό 20 χρόνο Αριστοτέλη να με επαναφέρει στην τάξη, λεκτικά,
βουρκωσαν τα μάτια του.
-Ο Αριστοτελης δε συνηθίζει να διαμαρτείρεται για τίποτα, ποσό μάλλον να «μαλώνει» τον θεραπευτή του.-
Έβαλε το χέρι του στο αριστερό μέρος του στήθους του, στην καρδιά.
«Εσένα, να ξέρεις, σε αγαπάω, σε αγαπάω! Και βγαίνει μέσα από την καρδιά μου αυτό!»
Είπε.
«Αααχχ! Εσύ θα μας κανείς καρδιακούς…Καρδιακούς θα μας κανείς, καρδιακούς!»
Έλεγε και ξανάλεγε βαριανασαίνοντας.
Και η μητέρα του Αριστοτέλη έκλαιγε με λυγμούς πιο πίσω…
Αυτές οι στιγμές γίνονται χαρακιές στα μύχια της ψυχής μου και χάνονται οι λέξεις μέσα από το στόμα μου.
Δεν έχω να ζητήσω τίποτε άλλο από τη ζωή.
Evangelos Bochatziar
