Έρχεται με μεγάλη δυσπιστία η μητέρα της Κάσυ, κοινώς Κασσιανή, με παρότρυνση της μητέρας της(γιαγιά της Κάσυ)από την Αθήνα, για μια αξιολόγηση σε έναν λογοθεραπευτή στην Πάτρα.
Ο λογοθεραπευτής είμαι εγώ.
Η δυσκολία της Κάσυ είναι η υπερκινητικότητα και το ότι δε μιλάει. Είναι 5 ετών, όμοια με την τελευταία κόρη μου, Ελένη.
Η μητέρα της μιλάει πολύ γρήγορα. Στην ερώτησή μου γιατί έρχεστε σε εμένα, πριν καλά – καλά προλάβω να ολοκληρώσω…
«Καταρχάς είμαι εντάξει. Ξέρουμε καλά, όλοι ξέρουμε, το έχουμε πει, πως η Κάσυ έχει ταβάνι! Οκ!
Όμως όλοι μιλούν για εσάς και είπα…»
Μου είπε σαν ρήτορας, με έντονη αποφασιστικότητα.
Την διακόπτω!- Της το χρωστούσα άλλωστε.-
«ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΣΑΣ!»Είπα.
Ορθά.
Κοφτά.
Ξεκάθαρα.
και…αυστηρά.
«Είναι μια από τις απαγορευμένες μου λέξεις και σας το λέω με όλη μου την αγάπη και το σεβασμό που έχω στο πρόσωπό σας.»
Ορθά.
Κοφτά.
Ξεκάθαρα.
Όταν τη ρώτησα ποιες λέξεις λέει η μικρή, μου είπε:
«Μαμά, μπαμπά, γιαγιά»
Τρεις.
Αρχίζω αμέσως την παρέμβαση μπροστά τους( στη μαμά και στη γιαγιά)αφού έδωσα πρώτα τις κατάλληλες οδηγίες για την εκπαίδευσή τους.
Σε μερικά μόλις λεπτά η Κάσυ αρχίζει να μου λέει λεκτικά και νοηματικά ΝΑΙ και μάλιστα πριν προλάβω να ρωτήσω. Αφού εκείνη «άρπαζε» την ερώτησή μου πολύ πριν την κάνω.
Επίσης μου λέει
«ΣΗΚΩ!»
«ΕΛΑ!»
«ΣΤΑΜΑΤΑ!»
«ΒΑΓΓΕΛΗ!» Όταν ήθελε να με φωνάξει.
«ΓΕΙΑ» όταν τελείωσα τη συνέδρια και έφυγα για να με χαιρετήσει.
Κι εγώ είπα στη μαμά πως είπε ψέματα ότι η κόρη της λέει μόνο τρεις λέξεις.
Με αγάπη και σεβασμό της το είπα, όπως πάντα.
Εκείνη κούνησε το κεφάλι της και πήρε μια βαθιά ανάσα.
Δε χρειαζόμουν έτσι κι αλλιώς τη λεκτική απάντησή της.
Τους αποχαιρέτησα με όλα τα συναφή.
Η γιαγια σπρώχνει με δύναμη το στομάχι της. Πολύ βαθιά.
Ανοίγοντας μαζί το στόμα της.
Πιάνει το αριστερό της χέρι με το δεξί και από τον καρπό αρχίζει να το ανεβάζει προς τα πάνω σαν να το χαϊδεύει.
«Δεν μπορώ να το πιστέψω!»λέει.
«Έχω ανατριχιάσει, έχω ανατριχιάσει!» Κοιτάζει δείχνοντάς μου τις τρίχες του χεριού της.
«Αυτή η συνέδρια που παρακολούθησα είχε πολλή ένταση, πολλή ενέργεια, με την καλή έννοια. Δεν τον περίμενα. Σας ευχαριστώ πολύ!»
«Και αυτή η χειραψία…»
Συνέχισε.
Εγώ απαθανάτισα αυτή τη χειραψία.
Τα παιδιά σας, τα παιδιά μας μπορούν να κάνουν πολύ περισσότερα από όσα όλος ο κόσμος νομίζει!
Και φυσικά…
Να μιλήσουν!
ΔΕΝ
ΥΠΑΡΧΕΙ
ΜΗ
ΛΕΚΤΙΚΟΣ
ΑΥΤΙΣΜΟΣ!
Evangelos Bochatziar
(C)All rights reserved. mpoxatziar2023
