…Ελεύθερος!
ελεύθερος λαός,
ελεύθερος πολίτης,
ελεύθερος άνθρωπος.
Όλα για την Ελευθερία, η οποία σήμερα έχει την τιμητική της…
Μια συννεφιασμένη ημέρα, χειμωνιάτικη, έπινα καφέ με τον άνθρωπο της ζωής μου, Γεωργία.
Όλα κυλούσαν ομαλά μέχρι που στο τραπέζι μας ήρθε ένα θέμα που πονούσε την ψυχή μου.
Σε δευτερόλεπτα, δάκρυα έπνιξαν τα μάτια μου και λύγισα.
Άρχισα να κλαίω.
Η Γεωργία πανικοβλήθηκε!
-αποφεύγω να κλαίω σε κοινή θέα-
“Τι κάνεις τώρα Βαγγέλη, τι έπαθες;”
Κοίταξε τριγύρω σκανάροντας βλέμματα, διακριτικά.
Εκείνα τα βλέμματα που καρφώνουν σπαθιά.
Κοίταζα κι εγώ κρυφά.
Λοξά.
Μυστικά.
Βλέπεις η θέα του δακρυσμένου μου προσώπου με τα κόκκινα μάτια ήταν απαγορευτική για τους θαμώνες και όχι μόνο…
“Τι έχεις, τι κάνεις έτσι;”
Άλλαζε συνεχώς θέση. Θαρρείς η καρέκλα της γέμισε μυρμήγκια.
Ξεροκατάπινε.
Κουνούσε το κεφάλι της δεξιά και αριστερά.
Εγώ…
Πλημμύρα.
Δε μιλούσα.
Που να καταφέρω…
Είχαν σχεδόν παραλύσει οι μύες του προσώπου μου.
Τα χείλη μου έτρεμαν.
Μια ανώτερη δύναμη έλεγχε την έκφραση, τα συναισθήματά μου.
“Γιατί κάνεις έτσι τώρα;;;”
Συνέχιζε εκείνη συμπονετικά, έντονα αγχωμένη και νευρική, προσπαθώντας να με παρηγορήσει.
“Δεν έχω τίποτα, μια χαρά είμαι, που είναι το πρόβλημα;
Απλά κλαίω.
Κλαίω.”
Της είπα
κι έσκυψα το κεφάλι.
Πλέον τα σκαναρίσματα είχαν αρχίσει να με πυροβολούν.
Και εμένα και εκείνη.
Ήξερα πολύ καλά τι είχα.
Ασφυκτιούσα.
Πιο πολύ από την πίεση του κόσμου πάρα από τον ψυχικό μου πόνο.
Εκείνη την ώρα το μόνο που ζητούσα ήταν αποδοχή.
Και ελευθερία.
ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Αποδοχή των συναισθημάτων μου που είχαν πάρει σχήμα, όγκο, δύναμη τότε.
Δεν πειράζει που κλαίω.
Δεν πειράζει που κλαις.
Είναι εντάξει.
Δεν πειράζει που θυμώνεις, που γελάς όταν πρέπει και όταν δεν πρέπει.
Δεν πειράζει που νιώθεις.
Είναι εντάξει.
Δεν πειράζει ο τρόπος που μιλάς. Δεν πειράζει ο τρόπος που δεν μιλάς.
Είναι εντάξει.
Δεν πειράζει που δε συμφωνείς μαζί μου.
Είναι εντάξει.
Μόνο άσε με να νιώσω, να κλάψω, να γελάσω, να θυμώσω. Να μιλήσω κι ας μη συμφωνείς μαζί μου.
Άσε με να έχω αντίθετη γνώμη.
Άσε με να πιστεύω.
Άσε με να εκφράζομαι.
Άσε με να έχω διαφορετικό ύψος.
Άσε με να έχω διαφορετικό χρώμα,
διαφορετικό βάρος,
διαφορετικές προτιμήσεις…
διαφορετικό στυλ.
Άσε με να είμαι διαφορετικός.
Σε παρακαλώ…
άσε με!
Άσε με να κλάψω.
—
Η σημερινή ημέρα ημέρα είναι σημαντική για μένα.
Γιορτάζω!
Και εύχομαι στον εαυτό μου να είμαι ελεύθερος.
Εύχομαι ελευθερία!
Εύχομαι και σε όλο τον κόσμο ελευθερία.
Ελευθερία με ειρήνη.
Όχι με πόλεμο.
Δε χρειάζεται.
Το χρωστάμε στους Έλληνες προγόνους μας.
Χρόνια πολλά σε όλους τους Έλληνες.
Χρόνια πολλά και σε εμένα!
Γιορτάζουμε σήμερα.
Ας γιορτάσουμε λοιπόν.
Ας γιορτάσουμε με την ψυχή μας!
Και μας πήρα ένα δώρο.
Το φωτογράφισα για να το δείτε.
Για την ακρίβεια, ο γιος μου το πήρε.
Μας το πήρε.
Φόρεσα τα μαύρα γυαλιά μου.
Εκείνη τη συννεφιασμένη ημέρα, που λέγαμε.
Τη χειμωνιάτικη.
Και ήμουν ελεύθερος…
ή και όχι.
…
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
(C)All rights reserved. mpoxatziar.gr2022
