Δεν είμαι καλός στη ζωγραφική!
Όμως πάντα ζωγραφίζω.
Με χρώματα;
Όχι.
Μολύβια;
Καθόλου.
Μπογιές;
Που τέτοια τύχη…
Κάρβουνα, κιμωλίες, πινέλα;
…όχι. Δεν τα χρειάζομαι.
Έχω άλλα εργαλεία εγώ.
Μάτια, δάχτυλα, πηγούνι, αναπνοή, φωνή, κεφάλι, χέρια και πόδια. Όλα…
εκτός από χρώματα.
Σχεδιάζω συνεχώς και δεν υπάρχει καμία εξήγηση γι αυτό.
Γυρίζω το βλέμμα δεξιά και πάνω. Βουνά μακριά, δέντρα κοντά. Κάθε άκρη πρέπει να ενωθεί σαν παιχνίδι. Κελί. Κι έπειτα σε κλάσματα δευτερολέπτου ο εγκέφαλός μου αποθηκεύει για ώρες, ημέρες ακόμα και μήνες αυτό το μοτίβο ένωσης των κορυφών και μάλιστα μερικές φορές νοητών κορυφών. Γιατί ο εγκέφαλος βλέπει αυτό που θέλει να δει.
Και αρχίζει η γιορτή του μοτίβου:
Σχεδιάζω το μοτίβο με το πηγούνι, κουνώντας την κάτω γνάθο μου. Με το κεφάλι κουνώντας ολόκληρο το κεφάλι. Με τα μάτια μου και αποκτώ ενοχλητικά, για σένα, τικ. Με τα δάχτυλα των χεριών, μπροστά και πλάι στα μάτια. Με τα δάχτυλα των ποδιών μου, την ώρα που κολλάω σταματημένος σε ένα σημείο κι εσύ δαγκώνεις τα χείλη σου για να μη με δείρεις που δυσκολεύομαι να σε ακολουθήσω. Κι όσο διακόπτεις το ρυθμό μου τόσο από την αρχή ξεκινώ. Το μοτίβο πρέπει να παραχθεί ακριβώς όπως αποθηκεύτηκε. Και το κεφάλι μου δεν κάνει ποτέ λάθος. Θα το σχεδιάζω και με τις κόρες των ματιών μου. Κι εσύ θα νομίζεις ότι δεν σε προσέχω, αλληθωρίζω και άλλα τέτοια.
Και με την αναπνοή μου. Βαθιά σε κάθε ψηλή κορυφή, ρηχή σε χαμηλές και ώρες – ώρες κενό. Εκεί που υπάρχουν συμμετρίες. Άπνοια όταν δεν υπάρχει κορυφή. Θα κοκκινίζω, θα ψιθυρίζω κι εσύ θα νομίζεις ότι παιδιαρίζω. Θα σχεδιάζω και με τη φωνή μου . Κάθε άκρη και νότα. Συνθέτης θα γίνομαι. Κι εσύ…
…θα λες πως μουρμουρίζω. Ενοχλητικά
Κι ανούσια.
Για ώρες. Να θυμάσαι όμως:
ΕΣΥ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΤΟ ΡΥΘΜΟ!
Και αυτό θα γίνεται κάθε μέρα, όλη μέρα. Μέχρι να βρω ένα καλύτερο σχέδιο.
Που την επόμενη φορά μπορεί να είναι με τα κεφάλια των συμμαθητών, συμφοιτητών, συναδέλφων, συνομιλητών μου. Και δεν θα απαντώ κάθε που θα πρέπει. Αγενή θα με πουν.
Το κάνω και με τις άκρες των χειλιών σου όταν μιλάς. Εσύ ανοιγοκλείνεις το στόμα βγάζοντας ήχους που θα με κάνουν να απαντήσω …μόνο που το κεφάλι μου την ώρα εκείνη είναι απασχολημένο με την ολόσωστη καταγραφή των σχημάτων που μου δίνουν οι κινήσεις κάθε άκρης των χειλιών σου. Και αλλάζουν συνεχώς.
Και η μουσική έχει άκρες! Και μου δίνει σχήματα να απομνημονεύω.
Που να καταλάβεις εσύ…
Τα σχεδία υπάρχουν παντού. Και οι κορυφές. Τα μιμούμαι παντού και πάντα. Και υπάρχουν χιλιάδες καταγραφές στο μυαλό μου. Ακόμα και στην φωνή σου υπάρχουν, δε βρίσκω εξήγηση.
Τα σχέδια με κάνουν χαρούμενο. Εσένα όχι!
Τα ψάχνω παντού.
Δεν το θέλω! Το μυαλό μου το κάνει.
Κάποιες φορές είναι τρέλα, άλλες μαγεία. Κι είναι στιγμές που δεν νιώθω πως τα κάνω με ένα από τα όργανά μου. Ή και πολλά μαζί.
Εσύ μου το λες. Με κάποιο τρόπο… όχι πάντα κομψό.
Πάντα τα καταφέρνω όμως.
Πες μου ένα μπράβο και μόνο, σε ικετεύω. Κι ας μη δίνεις εξήγηση. Έμαθα τελικά πώς…
Είναι που είμαι…
Αυτιστικός.
Εύχομαι σε όλους μια ξένοιαστη Κυριακή!!
Απόσπασμα από το βιβλίο μου «ο Αυτισμός μου Ανάμεσά σας»
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P
©All rights reserved. Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
