Η ΓΛΩΣΣΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΜΗΤΡΙΚΉ ΜΟΥ ΓΛΩΣΣΑ.

Δε γεννήθηκα για να μιλήσω σαν εσάς.
Κι εσένα…
Δεν θα σου μοιάσω. Τι κι αν από εσένα γεννήθηκα. Δεν μοιάζω και με πειράζει,
επειδή πειράζει εσένα.
Η γλώσσα μου δεν έχει λέξεις.
Ήχους έχει. Μυρωδιές και κρύο. Και ζέστη που καίει το δέρμα μου μέχρι το κόκαλο. Η μητέρα μου δεν ήταν άνθρωπος, ήταν σκιά. Σκιά που άλλοτε με ζέσταινε κι άλλοτε με πάγωνε και με έκαιγε κάποτε …
Ο πατέρας μου πόνος στο κορμί μου, από απαλά συχνά αγγίγματα.
Ο παππούς μου ανατριχίλα, ήχος φωτιάς που με έκανε να κλείνω τα αυτιά και τα μάτια για να μη βλέπω. Ο αδερφός μου βοή που τρύπαγε τα τύμπανά μου και η γιαγιά μου μυρωδιά κλεισούρας, βαριά. Περικυκλωμένη σε ένα σκούρο καφετί σεντούκι που δεν υπήρξε ποτέ. Κι όμως το είδα.
Όλα τα είδα. Όλα τα βλέπω.
Τα σχήματα των ήχων, την θερμοκρασία της σκιάς, τον πόνο του χαϊδέματος και του φιλιού. Και τα βήματα της άτακτης βοής.
Μόνο ανθρώπους δεν είδα. Δεν βλέπω. Δεν είδα ποτέ. Ούτε και λέξεις άκουσα. Μόνο ασυνάρτητους ήχους γλωσσικούς, δίχως νόημα. Κι εσύ περίμενες να μιλήσω. Όμως δε μίλησα ποτέ και ούτε ανθρώπους είδα.
Κι εσύ περίμενες,
πολλά, τόσα κι άλλα τόσα…
Μα θα στο πω άλλη μια, πως η γλώσσα…
Δεν είναι η μητρική μου γλώσσα!