«Όχι, όχι, όχι.»
Αυτές ήταν τελευταίες του λέξεις. Τις είχε πει στη γιαγιά του, σύμφωνα με μαρτυρίες της μητέρας του κατά τη λήψη ιστορικού. Ήταν 12 χρόνων τότε ο Αντώνης.
Και εκείνα τα τρία «όχι» καρφώθηκαν στο μυαλό μου, τρυπάνια.
Κάτι μου έλεγαν.
Τώρα…
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, δεν έχει ακούσει κανείς ξανά την φωνή του.
Μόνο όταν θέλει κάτι πολύ, ακουμπάει το μέτωπο του σε εκείνο της μητέρας του και με ένα μακρόσυρτο «μμ» καλείται εκείνη να μαντέψει τι θέλει. Θαρρείς κάποιος έραψε το στόμα του.
Έχει έρθει για 10ήμερη παρέμβαση στην Πάτρα, μαζί μου.
8η ΜΕΡΑ:
Είναι σπίτι τους, βράδυ.
Η μητέρα του λύνει σταυρόλεξο στο κινητό. Της σπρώχνει το χέρι δηλώνοντάς της πως θέλει να κλείσει το κινητό της για να κοιμηθούν.
«Εντάξει, ας κοιμηθούμε.»
Του λέει εκείνη.
«Καληνύχτα!» Συμπληρώνει.
Εκείνος μετά από μερικά λεπτά σηκώνεται.
Κατευθύνεται προς την κουζίνα.
Όταν επιστρέφει τη σκουντάει καθώς βρισκόταν ξαπλωμένη.
Γυρίζει, εκείνη, πλευρό.
Τον κοιτάζει στα μάτια.
«Κατάλαβα…»
Λέει και κουνάει το κεφάλι της.
«Έφαγες αλάτι!»
-Ο Αντώνης είχε ήδη αρπάξει την ευκαιρία έχοντας αδυναμία στο αλάτι που είχε ξεμείνει στο τραπέζι της κουζίνας.-
«Ναι, ναι, ναι!»
Της απάντησε.
Και οι λέξεις ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ.
Το απόγευμα στη συνέδρια είπε μερικές ακόμα, παρουσία της μητέρας του.
Εκείνα τα τρία «ναι» ήταν για μένα επανάσταση!
Ήταν σημάδι.
Ήρθαν να δείξουν πως μια νέα εποχή αρχίζει σε αντίθεση με εκείνα τα όχι που κλείδωσαν πριν είκοσι περίπου χρόνια για πάντα τον Αντώνη. Όμως το ΠΑΝΤΑ δεν υπάρχει ΠΟΤΕ, όταν έχεις ανθρώπους που πιστεύουν με όλη τους την ψυχή!
Όπως η μητέρα του Αντώνη.
Ήταν σημάδια εκείνα τα «ναι».
Και τα «όχι».
Ναι: ΟΛΟΙ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΝ.
Ναι: ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΞΕΚΙΝΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΑΥΤΙΣΜΟΥ.
Ναι: ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΟΡΕΞΗ!
Αφιερωμένο σε εσένα, Αντώνη και τη μητέρα σου.
(C) All rights reserved. mpoxatziar.gr
