Κουρευτήκαμε μαζί με τον Πέτρο αυτή την φορά.
Τον οχτάχρονο γιο μου.
Κι εκεί που σχεδόν ετοιμαζόμουν να άποκοιμηθώ ακούγοντας την κουρευτική μηχανή να οργώνει το κεφάλι μου, ανοίγω τα μάτια μου και τι να δω στο κεφάλι του γιου μου ;;;
Ένα σχέδιο που δεν πίστευα στα μάτια μου:
Γουρλώνω, μισοκλείνω…
Κι όμως δεν είχα δει καθόλου λάθος!
Ήταν μια καρδούλα.
Ο γιος μου είχε διαλέξει μια καρδούλα.
«Τι σχέδιο κάνατε;»
Ρωτάω, τρέμοντας, τον κουρέα και θέλω να μου πει κάτι άλλο.
«Καρδούλα.»μου απαντά.
«Πέτρο μου, εσύ το διάλεξες;»
«Ναι μπαμπά!»
Επιβεβαιώνει ο γιος μου.
Εκείνος με έχει συνηθίσει σε κεραυνούς και αράχνες, όλο τέτοια σχέδια διάλεγε ως τώρα.
«Γιατί;»με ρωτάει.
«Δεν είναι λίγο κοριτσίστικο;» Ρωτάω και τους δυο.
«Όχι! Παραδόξως κάνουν πολλοί…» Μου απαντά ο κουρέας.
Καταπίνω το σάλιο μου και χαμογελάω πλατιά.
Στο σπίτι κρέμομαι από τα χείλη της γυναίκας μου, να δω τη γνώμη της:
«Καλά, τι έκανες στο παιδί; Θα το κοροϊδεύουν στο σχολείο;»
«Δεν το πρόλαβα!»Απαντώ.
«Μα γιατί δε μιλάς;» Συνεχίζει. Όλα αυτά μασημένα μην καταλάβει τίποτα ο μικρός.
Ο Πετράκος μου ψιλοκατσουφιάζει.
Η μαμά μας αμέσως γελάει σαν να έχει καταπιεί κουκούτσι από αβοκάντο και λέει:
«Τέλειο, πολύ ωραίο, αγάπη μου!»
Την άλλη μέρα όλα τα παιδιά κορόιδευαν το σχέδιο του παιδιού μου.
Αυτό που φοβόμασταν με τη σύζυγό μου.
«Πέτρο μου, θες να πάμε να το σβήσουμε;»
Πρότεινε εκείνη.
«Όχι μαμά, μου αρέσει!»
Της απαντά.
Εκείνο που με έχει ενοχλήσει πολύ είναι αυτό:
Γιατί να φοβόμαστε όταν ένα αγόρι επιλέγει καρδούλα ή κάτι που μοιάζει κοριτσίστικο;
Γιατί να μεγαλώνουμε τα αγόρια μας με νεκροκεφαλές, όπλα, αράχνες και κεραυνούς;
Γιατί προτιμάμε στην κοινωνία μας άντρες αγροίκους, σκληρούς, χωρίς ευγενικά και τρυφερά συναισθήματα;
Μήπως μετά μας κακοφανεί όταν ένας άντρας ξυλοφορτώσει την κόρη μας ή την κόρη του γείτονα;
Μήπως μας κακοφανεί όταν την βιάσει αλύπητα και την παρατήσει στην άκρη του δρόμου κακοποιημένη;
Μήπως διαμαρτυρηθούμε όταν σκοτωθεί μια κόρη…;
Σκεφτήκαμε ποτέ ότι οι αράχνες, τα όπλα, η σκληρότητα, οι ταυτότητες που μεταφέρουμε από γενιά σε γενιά στα δυο φύλα προκαλούν εγκλήματα;
Εγκλήματα που προκαλούνται από καταπιεσμένα συναισθήματα;
Λοιπόν!
Είναι ανάγκη να αλλάξει όλο αυτό!!!
Ναι, στην οικογένεια μου είμαστε τρεις άντρες και τρεις γυναίκες.
Είμαι το ίδιο υπερήφανος για τους δυο μου γιούς και για τις δυο μου κόρες!
Μα πιο πολύ, είμαι υπερήφανος που έχω διδάξει στους γιούς μου να είναι τρυφεροί,
να κλαίνε, να λυγίζουν γιατί είναι άντρες!
Είμαστε ΑΝΤΡΕΣ!
Και κλαίμε
Και αγαπάμε
Και είμαστε και πολύ ρομαντικοί
Και πολύ ευάλωτοι
Και ευσυγκίνητοι πολύ, πάρα πολύ!
Και δυνατοί.
Και όταν πρέπει,
γινόμαστε σίδερα,
πέτρες και ατσάλι για να προστατεύουμε όποιον μας χρειάζεται!
Αυτά σημαίνουν ΑΝΤΡΑΣ!
Για μένα.
Είμαι πολύ, μα πάρα πολύ υπερήφανος που ο οκτάχρονος λεβέντης μου διάλεξε καρδούλα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του γιατί έτσι ξέρω πως μεγαλώνω έναν άντρα τρυφερό και ευαίσθητο!
Έτσι, μπορώ να κοιμάμαι πιο ήσυχος για το μέλλον των δυο κόρων μου και της κάθε κόρης κάθε πατέρα!
Όλα τα συναισθήματα είναι το ίδιο αποδεκτά και για τα δυο φύλα!
Ας επιτρέψουμε στις κοινωνίες μας να μας βοηθάμε να ανθίζουμε και όχι να αυτοκαταστρεφόμαστε!
ΥΓ. Με γεια σου, λεβέντη μου Πέτρο!!!
Ο μπαμπάς σου είναι πολύ υπερηφανος για σένα, πάντα θα είναι!
