Όταν δεν αποδέχεσαι το παιδί μου.
Όταν μου το λες άρρωστο κι ελλαττωματικό,
όταν μου λες να το βάλουμε σε ίδρυμα.
Όταν μου λες πως η φύση κάνει λάθη.
Όταν λες το σπλάχνο μου προβληματικό.
Όταν δεν το θες και το φωνάζεις με τις πράξεις,
τη στάση,
τις κινήσεις σου.
Όταν μου λες να αποδεχτώ την καταδίκη του.
Όταν δεν το αποδέχεσαι…
Τότε δεν αποδέχεσαι κι εμένα.
Τότε με διώχνεις μακριά σου.
Με κόβεις τότε στα δυο.
Με σκοτώνεις.
Και μένω μόνη μου.
Πιο μόνη από ποτέ.
Τότε γίνεσαι θάνατος.
Ο θάνατός μου.
Κι εκεί που πεθαίνω,
ξανά,
ανασταίνομαι για εκείνο.
Το προβληματικό,
το άρρωστο,
το ελλαττωματικό…
παιδί μου!
Αυτό που με έκανε…
την πιο δυνατή,
γυναίκα,
στον κόσμο!
Εσύ!
Είναι δικοί σου τούτοι οι στίχοι!
Ξέρεις εσύ…
Δεν είσαι μόνη!
Καλό Σαββατόβραδο!
© All rights teserved. mpoxatziar.gr2024
