Είναι τα χέρια σου γεμάτα γρατζουνιές, σημάδια από την ιδιαίτερη επικοινωνία σας.Και η ψυχή σου το ίδιο.
Κάτι γραμμές ανεβοκατεβαίνουν στο πρόσωπό σου από δάκρυα νωπά και ξεραμένα μαζί, παλιά και καινούρια.
Τα μάτια σου πηγάδια, που με την πρώτη ευκαιρία πλημμυρίζουν.
Κανείς δεν καταλαβαίνει το λόγο…
μόνο εσύ!
Το άλλο;
Εκείνα τα πάρτι που κάνεις συνεχώς και δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι;
Τα πιστεύεις πολύ αυτά τα πάρτι για τα πιο ασήμαντα πράγματα…
Σαν παιδί πανηγυρίζεις.
Κάτι ξέρεις παραπάνω από όλους τους άλλους.
Γράψε τους στα παλιά σου τα παπούτσια,
σε παρακαλώ.
Τους άλλους.
Μην ανησυχείς…
Όλα τα σιχτιρίσματα που άκουσα από το στόμα σου, ήξερα πως δεν τα πίστεψες ποτέ.
Ξέρω πολύ περισσότερα από εσένα,
για εσένα.
Είσαι
εσύ…
Τόσα πολλά είσαι.
Ο τρόπος που κρατάς το κεφάλι σου και με τα δυο χέρια, περιμένοντας το παιδί σου να τελειώσει την θεραπεία του, ναός.
Θέλω να προσκυνήσω την πίστη σου.
Και να με διδάξεις κι εμένα να πιστεύω.
Έσπασες τα μούτρα σου μπροστά σε πόρτες κλειστές που έπεσες επίτηδες επάνω.
Και μετά ξανά και ξανά ώσπου να τις ανοίξεις.
…
Τις άνοιξες.
Και τι κατάλαβες;
Σου είπαν.
Απάντησες με τη σιωπή σου.
Οι άλλοι, έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνουν.
Πόνεσες τόσο μέχρι που δεν ένιωθες πόνο πια.
Έκανες την νύχτα μέρα.
Είπες όχι…
Και όχι ξανά.
Σε καθετί που λαχταρούσες και δε μετάνοιωσες ποτέ.
Η δικιά σου ζωή πολύ πιο διαφορετική από τις άλλες .
Λες κι ο κόσμος σου είναι άλλος.
Πέρασαν πολλά χρόνια κι ακόμα κρατάς απ’ το χέρι το αυτιστικό παιδί σου.
Το κεφάλι σου παραλύει ολοένα και πιο πολύ στα δυο σου χέρια καθώς τα χρόνια περνούν.
Και η σκέψη του αύριο, μαχαίρωμα.
Μάνα του αυτιστικού παιδιού…
καλό ξημέρωμα!
Και τα μάτια σου θολά…
Μάνα…
χρόνια πολλά!
