ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ!
«Το Φιλί»
Σεραφείμ.
Κλείνει σφιχτά το στόμα του,
ανακατεύει το σάλιο του και παράγει έναν περίεργο υπερωικό ήχο συνεχώς.
Μοιάζει με εσωτερικό ρέψιμο.
Έχω καταλάβει τι σημαίνει.
Θέλω, πάραυτα, να σιγουρευτώ.
Είναι το «κ» (κάπα).
Εκείνη την ημέρα, τον κάνει ξανά και τον συνοδεύει με ένα υπόκωφο νννια.
Όχι όμως το καθαρό «ν» αλλά εκείνο το «ν» του άγχους που δε γράφεται αλλά ακούγεται. Κούνια φωνάζω. «Μπέα» μου απαντά. Και μετά παράγει ξανά το εσωτερικό ρέψιμο μαζί με το υπόκωφο «ννια» συνοδευόμενο από το «μπέα». Κούνια Μπέλα σημαίνει.
ΚΟΥΝΙΑ ΜΠΕΛΑΑΑΑΑΑΑΑ!.
Φωνάζω. Πανηγύρισα που βρήκα τον ήχο.
Μέσα και έξω μου.
«πόπε, πόπε, πόπε, πόπα, πόπα!»φωνάζει και με κοιτάζει στα μάτια. «το ‘πες, το ‘πες, το ’πες, το ‘πα, το΄ πα…» πανηγύρισε και αυτός που του είπα ακριβώς τι έλεγε.
«πάμπε, πάπε, παμπέ,μπαπέ.» λέει. Πάμε, απαντώ. Πάμε, μου λέει κι εκείνος. Ανακατεύει ξανά και ξανά το σάλιο του. Πάλι ο μυστήριος ήχος που έχει φάει τα αυτιά των γονιών του.
«Βαγγέλη, τον κάνει ακόμα και στον ύπνο του…» σχολίασε η μητερα του.
Παλεύει, το πουλάκι μου.
Παλεύει με νύχια και με δόντια.
«πε μποω, πε μποω…» Δεν μπορώ μου λέει. «Μια χαρά μπορείς!!!» του απαντώ εγώ. « Έτσι κι αλλιώς για αυτό είμαι εδώ. Για αυτό είμαι εδώ, άγγελέ μου…» συμπληρώνω.
Ανακατεύει ξανά το σάλιο του, με αρνητική πίεση, το γρατζουνάει επάνω στην υπερώα. Άλλοτε με εισπνοή άλλοτε με εκπνοή. «Πέ μπορώ.» ( δεν μπορώ) μου λέει ξανά.
Και με παράπονο ανακατεύει το σάλιο του. Και τότε μιμούμαι ακριβώς τον ήχο που κάνει. Ανοίγω το στόμα μου και τον αναπαράγω, τώρα, πιο κοντινό του ελληνικού «κ».
Μακρόσυρτα.
Σωπαίνει,
σηκώνει το κεφάλι του,
με καρφώνει στα μάτια.
Γουρλώνει το βλέμμα του και απολαμβάνει το άκουσμα του ήχου που τον πονάει πιο πολύ από όλους.
Είναι πιο γαλήνιος και από Άγγελο τούτη την ώρα ο Σεραφείμ.
Νιώθω τα τύμπανά του να « τεντώνονται» για να απολαύσουν τη στιγμή.
Τη στιγμή που αντιλαμβάνεται ότι υπάρχει κάποιος ο οποίος μπορεί να αναγνωρίσει όλη του την προσπάθεια και την άσβεστη θέλησή του να μιλήσει.
Να αναγνωρίσει τις λέξεις του. Να τον κάνει να μιλήσει. Εγώ είμαι αυτός.
Πλησιάζει τα χέρια του στο πρόσωπό μου. Αγγίζει τα μάγουλά μου και…
Με φιλά!
Δεν ξέρω πως θα ακουστεί αλλά…
Είναι η πρώτη φορά που ένα φιλί αγγίζει κάθε μου κύτταρο στο σώμα,
στο αίμα,
στην ψυχή μου.
«Πάμε να κάνουμε κούνια Μπέλα!» λέει μετά και μένω άφωνος.
Με φιλάει ξανά.
Και σηκώνομαι να φέρω την κούνια.
«Περίμενε!» φωνάζει.
Αυτά για το Σεραφείμ.
Άλλος ένας πρώην μη Λεκτικός Αυτιστικός ήταν και αυτός.
Όπως όλοι…. είναι.
Για να μην ξεχνιόμαστε:
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΗ ΛΕΚΤΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ!
*Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Δεν Υπάρχει μη Λεκτικός Αυτισμός.»*
Με τη συγκατάθεση των γονέων θα μπορέσω να δημοσιεύσω αποσπασμα -βίντεο από τη συνομιλία μου μαζϊ του .
ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ!
Σαν το Σεραφειμ είναι κι άλλοι,
πολλοί,
όλοι!…
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος (c)All rights reserved. mpoxatziar.gr2023
Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
