Είναι περίπου δυο χρόνια που γνωρίζω τον Αντώνη. Επικοινωνούμε μαζί μόνο ΛΕΚΤΙΚΑ.
Είναι αυτιστικός και τον είπαν μη λεκτικό. Και μάλιστα ήταν μια από τις ξεχασμένες, τελειωμένες, γνωστές υποθέσεις…
Γύρω στα 11.
Δυστυχώς δεν επικοινωνεί με κανέναν άλλο λεκτικά, παρά μόνο μαζί μου.
Εξηγώ στη μητέρα του μια άλλη οπτική της συνθέτης τεχνικής που χρησιμοποιώ και την βάζω να μας παρακολουθήσει ΛΕΠΤΟΜΕΡΩΣ εμένα και το γιο της πριν μπούμε στην αίθουσα για την προγραμματισμένη συνέδρια μας.
Ο Αντώνης στην αρχή δε μιλά.
Είναι όπως συνήθως, χωρίς πρωτοβουλίες, παθητικός και περιμένει πάντα από τους άλλους να του πουν τι να κάνει.
Αυτό δεν ισχύει ΠΟΤΕ όταν είμαστε μαζί.
Έχουν περάσει 25 λεπτά και ο Αντώνης δε μου έχει μιλήσει ακόμα.
Μάλλον επειδή είναι η μαμα μπροστά…
Φέρνω ένα σκαμπό για να μην ξεροσταλιάζει και της εξηγώ, όσο εκείνη κάθεται στην είσοδο, με λεπτομέρεια τι κάνω και ο Αντώνης όσο βρίσκεται μαζί μου γίνεται λεκτικός.
«Τρίβει τρίβει, τρίβει….» Σωπαίνω.
Ακούμε την φωνούλα του.
Αρχίζει να μιλά!
«Τρίβεις το χέρι, τρίβεις το χέρι, τρίβεις το χέρι, τρίβεις το χέρι!!»
Συνεχίζει ο λεβέντης μου.
Θέλει να του τρίψω το χέρι, το οποίο είναι ένα από τα παιχνίδια που παίζουμε μαζί.
Γυρίζω στο μέρος του και τον κοιτάζω από μακριά, ενθουσιασμένος. Συνεχίζω να εξηγώ στη μητέρα, ενώ είναι παρούσα σε όλη την φάση, πως καταφέρνω όλες αυτές τις λεκτικές συνδέσεις με έναν άνθρωπο που όσες φορές έχει καταφέρει να επικοινωνήσει με κάποιον είναι μη λεκτικά.
«ΕΛΑ!»
Αυτό το «ΕΛΑ» με έστειλε στον Άρη και με ξαναγύρισε πίσω.
Ήταν από το στόμα του Αντώνη.
Με κάλεσε για να αρχίσουμε να παίζουμε το παιχνίδι που ζήτησε και μάλιστα μπροστά στη μητέρα του.
Κι εγώ, ενώ αυτό είναι η καθημερινότητά μου με ΟΛΟΥΣ τους «υποτιθέμενους» μη λεκτικούς ανθρώπους εκστασιάζομαι όπως πάντα από υπερηφάνεια για εκείνον!
«Είδες και μόνη σου αγαπημένη μου μητέρα πως ο γιος σου ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΛΕΚΤΙΚΟΣ.
Γιατί πολύ απλά:
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΗ ΛΕΚΤΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ»
Όπως και ο τίτλος του πρώτου μου βιβλίου.
Της είπα και έσυρα να κλείσω την πόρτα. Εκείνη κατευθυνόταν προς την αναμονή μου με ένα πλατύ χαμόγελο που κοκκίνιζε τα μάγουλά της! Πριν την κλείσω, βάζω μια δυνατή φωνή και τη γυρίζω στο χολ, πίσω.
«ΓΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΩ ΝΑ ΦΩΝΑΖΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΗ ΛΕΚΤΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΟ ΟΥΡΛΙΑΞΟΥΝ ΕΚΕΙΝΟΙ. Όλοι οι μη λεκτικοί αυτιστικοί του πλανήτη. Μόνο τότε!!!»
Και έκλεισα την πόρτα.
Ο Αντώνης με κοίταζε με ανοιχτό το στόμα χορεύοντας σαν να άκουγε ένα τραγούδι που μόνο εκείνος μπορούσε να ακούσει.
Σηκώνει τα χέρια ψηλά και…
«ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙ» φωνάζει.
Η καρδιά μου πάει να σπάσει και τρέχω στην πόρτα φωνάζοντας στους γονείς του:
«Το ακούσατε το «ναι» του γιου σας.
«Ναι, το ακούσαμε!» απάντησαν χωρίς να τους βλέπω.
Και έκλεισα οριστικά αυτή την φορά την πόρτα.
Ναι.
Πήρα μια βαθιά αναπνοή γεμάτος συγκίνηση που βλέπω το όνειρο μου να γίνεται πραγματικότητα. Να αποκτήσουν όλοι οι αυτιστικοί φωνή, φωνή, φωνή…
Να ουρλιάξουν, να φωνάξουν εκείνοι, με τις δικές τους λέξεις!
Γονείς: « Πιστέψτε στα παιδιά σας! Είστε οι πρώτοι άνθρωποι στον κόσμο, οι οποίοι μπορούν να τα στηρίξουν. Και οι πιο σημαντικοί.»
ΥΓ. Θα ήθελα να αφιερώσω το βιβλίο μου στον Αντώνη αλλά θα ήταν αδικία. Ιστορίες σαν του Αντώνη είναι αμέτρητες και δεν τις χορταίνω.
Το αφιερώνω λοιπόν σε όλους!
Το λιγότερο που μπορώ να κάνω.
Καλή εβδομάδα!
