Στο ειδικό σχολείο στο οποίο φοιτά η Ελπίδα έχουν πολύ ψηλά τον πήχη. Είναι πρότυπο σχολείου σύμφωνα με τα λεγόμενα των γονέων της. Η Ελπίδα είναι 9 ετών, αυτιστική.
«Όχι, όχι κύριε Βαγγέλη, δεν μπορούν να της δώσουν χρόνο της Ελπίδας.
ΜΟΝΟ μέχρι πέντε δευτερόλεπτα. Μετά δίνουν βοήθεια!»είναι η μητέρα της.
«Τι είδους βοήθεια εννοείτε;»ρωτώ.
«Την πρώτη συλλαβή της απάντησης.»
…
Θυμάστε, νομίζω, μητέρα της Ελπίδας όταν παρακολούθησατε συνέδρια μας πως η Ελπίδα χρειάστηκε για να με χαιρετήσει τριάντα δευτερόλεπτα αφότου μπήκα στην αίθουσα και την είχα χαιρετήσει πρώτος.
Επίσης,
αργότερα,
τη ρώτησα «Που θα φυλάξουμε το καπέλο;»
και εκείνη,
για 40 ολόκληρα δευτερόλεπτα,
κρατώντας το χέρι μου,
έκανε μικρά βηματάκια πλάι μου σαν χορευτικό και έπειτα μου απάντησε:
«Μέσα στο κουτί!» Σωστά.
Κάποιες φορές μου έχετε αναφέρει εσείς και ο σύζυγός σας πως η Ελπίδα, ενώ μπορεί να πει όλες τις λέξεις αβίαστα, δεν παίρνει ΠΟΤΕ πρωτοβουλία να μιλήσει από
μόνη της και να ζητήσει κάτι, παρά προτιμά να επικοινωνεί μη λεκτικά.
Και τώρα ήρθε η ώρα να σας ρωτήσω εγώ κάποια πράγματα, εσάς και τους ειδικούς που μου αναφέρατε:
1. Πως θα πάρει πρωτοβουλία να μιλήσει από μόνη της όταν της δίνουν πάντα την αρχή της απάντησης, δεδομένου ότι συνήθως χρειάζεται περισσότερο χρόνο από αυτό τον χρόνο, των πέντε δευτερολέπτων;
2. Πως να τολμήσει να σκεφτεί να απαντήσει όταν της επιτρέπουν να μιλήσει μόνο στον δικό τους χρόνο και ΠΟΤΕ στο δικό της.
3. Ποιος σας είπε ότι χρειάζεται δεκανίκια η κόρη σας για να απαντήσει;
4. Αν τελικά εκείνη διδάσκεται να μιλά μόνο με βοήθειες γιατί να πάρει πρωτοβουλία να μιλήσει αυτοβούλως; Είναι σαν να μου διδάσκεις να περπατάω μόνο με «πι» και τελικά θα γεράσω και δεν θα έχω δοκιμάσει ποτέ να περπατήσω μονάχος μου! Δεν θα ξέρω καν ότι είχα αυτή την δυνατότητα.
5. Και πως να μάθει όταν δεν της δίνεται καν η επιλογή να κάνει λάθος.
6. Πως θα μάθει να δοκιμάζει να απαντά λεκτικά.
7. Πως θα μάθουν κι εκείνοι, οι ειδικοί των πέντε δευτερολέπτων,
την πραγματική αξία της Ελπίδας,
όταν δεν της δίνεται χρόνος να λύσει την άσκηση;
Να απαντήσει δηλαδή λεκτικά μια ερώτηση; Πάντα θα δίνει «λευκή κόλλα».
Θυμήθηκα, πριν δεκαπέντε χρόνια,
μια μαθήτρια στη γενική αγωγή με χαρτί από δημόσιο φορέα,
της δινόταν η επιλογή να τελειώνει τα γραπτά διαγωνίσματα σε περισσότερο χρόνο από τους υπόλοιπους συμμαθητές της. Είχε κάποια ιδιαιτερότητα.
Πριν δεκαπέντε χρόνια…
Και τώρα; Ακόμα χειρότερα! Ακόμα και στο «ειδικό» πλαίσιο υπάρχουν γενικοί περιορισμοί.
ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΦΕΡΕΙΣ.
Θυμήθηκα και την διάσημη ιστορία με τον διαγωνισμό των ζώων στη ζούγκλα.
Το ψάρι έπρεπε να διαγωνιστεί με τα υπόλοιπα ζώα της ξηράς, στο σκαρφάλωμα.
Ναι, πρέπει να διαγωνιστεί στο σκαρφάλωμα και μάλιστα στο συγκεκριμένο χρόνο που οι κανονισμοί της ζούγκλας επιτρέπουν, φέρνοντας σε αντιπαράθεση αυτό που διαδραματίζεται με την Ελπίδα.
Αντίστοιχα με την Ελπίδα και το σχολείο της, δεν τίθεται καν θέμα να προσαρμόσουμε τη λεκτική μας επικοινωνία σύμφωνα με τα μέτρα και σταθμά της αλλά το αντίθετο:
Πρέπει να απαντήσει στο χρόνο που πρέπει…
Και ο μπαμπάς της Ελπίδας,ντροπιασμένος σχεδόν,
μου είπε ότι τον σχολιάζουν πως έχει καταντήσει γραφικός που πιστεύει τόσο πολύ στο παιδί του…
«Και που είναι το κακό;»
Του λέω εγώ.
Από κάτι τέτοιους γραφικούς προχώρησε η ανθρωπότητα. Από τους γραφικούς που πίστεψαν στο διαφορετικό!
Και τι δεν θα έδινα για να αλλάξει κάτι στην παιδεία μας! Ας μην είμαστε ζούγκλα ρε παιδιά;
Μα…
Πέντε δευτελόλεπτα σε ειδικό σχολείο;
ΠΕΝΤΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ;;;;
Μποχατζιαρ Σπ. Ευάγγελος ©All rights reserved. mpoxatziar.gr
