Η μητέρα αυτή είναι πολύ λυπημένη, αγχωμένη, αμήχανη.
Θέλει να ανοίξει η Γη να την καταπιεί!
Μεταξύ μας… έχει βουρκώσει.
Θέλει να κάνει μια «καλή» παρατήρηση στο ξανθομάλλικο νήπιό της που με γρατζούνισε.
Όταν τελειώνει η συνεδρία δεν κρατιέται.
Πιάνει το χέρι μου από τον πήχη και ετοιμάζεται να απολογηθεί σαν σε δικαστή λίγο πριν την ετυμηγορία του:
«Κύριε Βαγγέλη, σας ζήτω συγγνώμη για τη συμπεριφορά του παιδιού μου!
Ντρέπομαι, να μας συγχωρείτε !»
Σκύβει το κεφάλι και βάζει τον ,υποτίθεται, μη λεκτικό γιο της να μου ζητήσει συγγνώμη.
Κι εκείνη α κ ρ ι β ώ ς την ώρα γίνομαι ράκος, ρετάλι…
Εκείνη την ώρα ντρέπομαι δίπλα και λυπάμαι.
Λυπάμαι πολύ!
Λυπάται και κλαίει κάθε κύτταρο του σώματός μου εκτός από τα μάτια μου!
Μα, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί….
Καλή μου μάνα μου ζητάς συγγνώμη;
Γιατί;;;;;;;;;;;
Ένα, μονάχα, πράγμα να θυμάσαι και να το βάλεις
καλά
μέσα στο μυαλό σου!
Μονάχα ένα.
Αυτό ακριβώς :
Εγώ είμαι ένας άνθρωπος που
ΕΠΕΛΕΞΑ,
ΕΠΕΛΕΞΑ
ΕΠΕΛΕΞΑ…
να κάνω αυτή την δουλειά.
Του λογοθεραπευτή.
Που σημαίνει να θεραπεύω προβλήματα επικοινωνίας.
ΕΠΕΛΕΞΑ,
ΕΠΕΛΕΞΑ
να δουλεύω με αυτιστικούς.
ΕΠΕΛΕΞΑ…
να δουλεύω με αυτούς που δε μιλούν μέχρι τη γνωριμία μας….
Άρα λοιπόν!
ΕΠΕΛΕΞΑ να τύχει να με τραυματίσουν αφού και αυτό είναι στα πλαίσια της επικοινωνίας.
Πολύ πιο ανθρώπινο και αποδεκτό θα ήταν να δικαιολογήσω μια μητέρα ή έναν πατέρα να παραπονείται, να βαρυγκωμά για την επιθετικότητα του παιδιού του προς αυτόν -Που αυτό δύσκολα συμβαίνει- πάρα έναν θεραπευτή.
Γιατί, πολύ απλά, ο γονέας δεν επέλεξε να γεννήσει ένα αυτιστικό παιδί.
Η απάντηση της μητέρας μετά από όλη αυτή τη συζήτηση όμως ήταν η χαριστική βολή.
Ήταν σαν να με σκότωνε:
«Αχ κύριε Βαγγέλη…Δεν είναι όλοι έτσι. Έχω δει ανθρώπους στην ειδική αγωγή που σιχαίνονται ακόμα και να αγγίξουν το παιδί μου επειδή βάζει συνεχώς τα δαχτυλάκια του στο στόμα του!
Το βλέπω…»
Ξεχείλιζε από παράπονο η έρημη Μάνα…
Η απορία μου είναι η εξής:
«Πως μπορείς, Συνάδελφε,
να ασχολείσαι με παιδιά,
όταν δεν μπορείς τα σάλια,
τους τραυματισμούς,
την γκρίνια,
την τσιρίδα
και
και και και και και…»
Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο…
Μόνο…
πως για το σημάδι στη μύτη μου, μόνο υπερήφανος μπορώ να αισθάνομαι…
