Μια φίλη και συνεργάτιδα με ρώτησε σήμερα πως μπορώ και τα κουβαλάω…
“Ξέρεις κάτι:
Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ακούω την φωνή τους πρώτος εγώ…
Δεν μπορώ να πιστεψω ότι μου μιλούν,
κι ας
μου συμβαίνει καθημερινά…
Είναι εκείνα τα όνειρα που βλέπω συχνά…
Και όμως γίνονται πραγματικότητα…
Είναι που πέρασαν πολλά χρόνια κουβαλώντας την ταμπέλα του <<μη λεκτικού>>…
Και χάρισαν τις πρώτες τους λέξεις σε εμένα…
Ειναι μεγάλη η τιμή που μου κάνουν οι αυτιστικοί μου φίλοι…
Τους ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς που με κάνουν να νιώθω…
ευλογημένος!”
Κι όταν άκουσα τη φράση…
<<Σήκωσέ με πάλι!>>,
πήρα όλη την δύναμη του κόσμου για να σηκώνω την αγάπη στα χέρια μου…
Πάντα την παίρνω…
Ευχαριστώ,
Αυτιστικοί μου φίλοι…
Ευαγγελος Μποχατζιάρ
