«ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΥΤΙΣΜΟΥ… σε αισθάνομαι σύμμαχο.»

 

Κατά…
του αυτισμού.
Σύμμαχος είμαι. Δικός σου
και δικός τους.
Έλα να σου πω γιατί…
Επειδή αγαπώ τον αυτισμό σου. Τον δικό σου
ή του παιδιού σου.
Επειδή αποδέχομαι την διαφορετικότητά σου άνευ όρων.
Δεν υπάρχει κανονικό.
Επειδή κάθε σου ανάγκη την έκανα υποχρέωσή μου.
Επειδή σκούπισα τον ιδρώτα που έκαιγε το πρόσωπό μου για να κυλήσει καινούριος,
για σένα.
Και τα δάκρυα σκούπισα για να’ ρθούνε καινούρια πιο αλμυρά και πιο ζεστά από τα άλλα.
Για σένα κι αυτά.
Και για μένα.
Επειδή ξέρω να κάνω τα μεγαλύτερα πάρτι σε κάθε σου νίκη.
Και τα μεγαλύτερα λάθη κάθε που χάνω κάτι από τις αγάπες σου.
Απ’ την ψυχή μου βγαίνουν και τα λάθη και τα πάρτι.
Μαζί γιορτάζουμε και κλαίμε. Και νιώθω ότι πρωταθλητής γίνομαι κάθε που κερδίζεις μια μάχη… μικρή και μεγάλη.
Δεν έχει σημασία.
Ξέρω πολύ καλά το θαύμα που κρύβεται μέσα σου. Και το προσμένω. Και όσο προσμένω τόσο πιο αληθινό γίνεται.
Πιστεύω στα θαύματα.
Πιστεύω σ’ εσένα!
Μόνο θέλω να σου θυμίσω κάτι:
Σύμμαχος είμαι δικός σου και δικός τους.
Όμως όχι κατά.
Είμαι Υπέρ…
Του Αυτισμού..