ΤΟ ΠΟΤΙΣΤΗΡΙ
Ποτίσαμε με τον 16χρονο Γιάγκο που μου τον σύστησαν για μη λεκτικό.
Τον γνώρισα χθες.
« Δε λέει καμία λέξη.
Κάποιες φορές μπορεί να επαναλάβει μόνο συλλαβές μετά από εντολή, “πα, μα” χωρίς νόημα, στο μπάνιο.
Τα λόγια του πατέρα.
Κάποια στιγμή του έκλεισα την βρύση και του είπα να ποτίσουμε τα «μέσα» φυτά.
Εννοούσα τα φυτά που δεν πιάνει η βροχή στη «μέσα» μεριά της αυλής όμως εκείνος μπήκε μέσα και μου είπε «τιτιτηρι» μπροστά στους γονείς του.
Είχε τόσο δίκιο ο μάγκας αλλά εγώ… στον κόσμο μου.
Εχω μείνει στην αναμονή μαζί με τους γονείς του.
Γυρίζει πίσω και μου λέει ξανά:
«Τιτιτηρι… που είναι;;»
«Το ποτιστήρι που είναι.» Του απαντώ εγώ.
«Μμμμμ» γνέφει καταφατικά κουνώντας ελαφρώς το κεφάλι του.
Είναι αυτός που μπορεί να επαναλάβει μόνο συλλαβές.
Είναι αυτός που δεν απαντά ποτέ.
Είναι αυτός που δεν μπορεί να απαντήσει ούτε ναι ούτε όχι.
Είναι ο μη λεκτικός.
ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ.
Είναι μια παρεξήγηση…
Ο Γιάγκος είπε πολλές λέξεις στα πρώτα λεπτά της γνωριμίας μας.
Ο Γιάγκος απάντησε σε όλες μου τις ερωτήσεις.
Ο Γιάγκος απάντησε και ΝΑΙ και ΟΧΙ όπου χρειάστηκε.
Ο Γιάγκος είπε προτάσεις ολόκληρες.
Ο Γιάγκος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΗ ΛΕΚΤΙΚΟΣ.
Τα λάθος συστήματα τον έκαναν.
Γονείς,
θεραπευτές,
ειδικοί,
εκπαιδευτικοί:
Αλλάξτε!
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΗ ΛΕΚΤΙΚΟΣ ΑΥΤΙΣΜΟΣ!
ΥΓ. Κάποια στιγμή η γλυκύτατη μανούλα του μου λέει:
«Είναι φατσούλα όμως, δεν είναι;»
«Φατσούλα, δεν ξέρω!»
Της απαντώ.
«Αλάνι εμένα μου φαίνεται!» Συμπληρώνω.
Την ώρα εκείνη πετάγεται και ο ίδιος:
«Αναννν, ανάν!»
Με μάγκικο ύφος σύμφωνος, εμφανώς, μαζί μου!
Α, ρε αλάνι, Γιάγκο!
Πολύ σε πάωωωω…
© All rights reserved. mpoxatziar.
