2 ΗΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΥΤΙΣΜΟΥ!

Το ξέρω πως είναι πολύ δύσκολο να ακούς την ίδια ερώτηση χιλιάδες φορές και ακόμα τόσες να την απαντάς χωρίς να σου βγάζει κανένα νόημα.

Είναι τρομερά επίπονο να πέφτει στην άκρη του δρόμου και να μαζεύετε κόσμος για να σε βοηθήσει για τα αυτονόητα.

Επίσης, πολύ ενοχλητικό να μην θες βοήθεια και να την παίρνεις χωρίς καν να σε ρωτήσουν και όταν τη χρειάζεσαι πραγματικά να γίνονται όλοι καπνός.

Και να βλέπεις το παιδί σου να ανοιγοκλείνει τον διακόπτη του μπάνιου 150 συνεχόμενες φορές καθημερινά μπορεί να είναι αδιανόητα εκνευριστικό.

Και να μαγειρεύεις πάντα το ίδιο φαγητό, στην ίδια θερμοκρασία και υφή και να το σερβίρεις πάντα με τον ίδιο τρόπο ίσως σε έχει κουράσει.

Είναι αβάσταχτο να το βλέπεις να αυτοτραυματίζεται, να σε τραυματίζει, να ουρλιάζει δίχως προφανή λόγο.

Να προσπαθείς να μαντεύεις με αγωνία τα αυτονόητα.

Το ξέρω κουράστηκες να κλαις και να εξηγείς συνεχώς.

Κουράστηκες να σε λένε ήρωα, να σε θαυμάζουν ή να σε λυπούνται.

Βαρέθηκες να ακούς λόγια παρηγοριάς που σε κάνουν μα αηδιάζεις.

Που κάνουν την καρδιά σου να πονά ακόμα πιο πολύ.

Θέλεις να φωνάξεις δυνατά σε όλους αυτούς και η φωνή δεν βγαίνει πια και όταν δε χρειάζεται, ανοίγεις το στόμα σου και δε σταματάς.

Είναι εντάξει.

Αισθάνεσαι, νιώθεις.

Είσαι ζωντανός και είναι εντάξει.

Μη μετανιώνεις για τίποτα.

Είναι δύσκολο να σε κρατάει ξύπνιο όλον το βράδυ για ημέρες ατέλειωτες.

Είναι πολύ δύσκολο.

Είναι δύσκολο να μην αντέχεις άλλο.

Πολύ.

Δεν το θέλεις και δεν το θέλει κι εκείνο.

Το αυτιστικό παιδί σου.

Ούτε εκείνο φταίει ούτε κι εσύ και δεν χρειάζεται να απολογηθείς ούτε και να κατηγορήσεις κανέναν.

Ξέρεις από πρώτο χέρι πως είναι να μεγαλώνεις έναν αυτιστικό άνθρωπο όμως αν δεν είσαι κι εσύ αυτιστικός,

αυτό…

το κάνει ακόμα πιο δύσκολο.

Είμαι μαζί σου.

Μπορώ να σε νιώσω.

Κι αν με ξέρεις και αν όχι.

Σε ακούω.

Εσύ, με ακούς;

Κάποια μέρα όλα θα φτιάξουν!

Να το θυμάσαι στα δύσκολα…

Στα δύσκολα να το θυμάσαι!