Ο Στέφανος κρατά σφιχτά τα μαλλιά της μητέρας του. Υπάρχει ένα ξέφωτο στα δεξιά της κεφαλής της που δεν είναι από το φως του ήλιου μήτε από τις αδιάκριτες σκιές ενός αγενούς δέντρου. Είναι από κάτι μωρουδίστικα δαχτυλάκια.
Του Στέφανου.
Ζει με τη μαμά του ο Στέφανος. Το σπίτι τους είναι το μοναδικό μέρος που εκείνος αντέχει να βρίσκεται μέσα. Οπουδήποτε αλλού τον πιάνει κρίση.
Ουρλιαχτά,
σώμα σωλήνας,
λαιμός πρησμένος και δάκρυα παντού.
«Απελπισία νιώθω, μαρτύριο…» μου είπε η μητέρα στο τηλέφωνο καθώς ζήτησε επειγόντως να με δει και να μου μιλήσει.
Ήρθαν. Ήρθαν και οι δυο τους.
Ξεχώρισα από μακριά τον ήχο της κρίσης το Στέφανου και την αύρα απελπισίας της μητέρας.
Από το μεγάλο παράθυρο κοίταξα. Τον κρατά αγκαλιά.
Ο Στέφανος είναι αρκετά μεγαλόσωμο παιδί, βαρύ και ψηλό για την ηλικία του. Είναι τρεισήμισι χρονών.
Πιο πίσω ακολουθεί και ο πατέρας. Ψηλός και γεροδεμένος επίσης.
Πλησιάζουν στην πόρτα και ορφανές κλοτσιές από εδώ κι από ‘κει γεμίζουν το χώρο, από κάτι παιδικά πόδια. Η μητέρα μαζεύει την κοιλιά προς τα πίσω για να προστατευτεί. Ο Στέφανος κλωτσά την πόρτα. Ο πατέρας βοηθά να την ανοίξουν.
Έχει γίνει « θηρίο» ο μικρός.
Τελικά μένουν στην αυλή.
Κρατά σφιχτά τα μαλλιά της μητέρας. Σχεδόν απ΄ τη ρίζα. Δεν έχουν μείνει πολλά εκεί.
Ακούω την αναπνοή της μητέρας.
Μέσα σε 15 λεπτά ηρεμεί.
Γέρνω τους ώμους μου προς τα εμπρός.
Καμπουριάζω.
Μαζεύω το λαιμό μου σαν να τη χελώνα που κρύβεται στο καβούκι της.
Κοιτάζω από την άλλη θυμίζοντας περιφρόνηση όμως στην πραγματικότητα δείχνω αποκαμωμένος όσο περισσότερο μπορώ.
Ο πατέρας με κοιτάζει περίεργα.
Κάθομαι στο πεζούλι ζητιάνος.
Ποδοσφαιριστές οι γονείς αρχίζουν ένα ατελείωτο παιχνίδι πασών ο ένας στον άλλο προσπαθώντας να δικαιολογήσουν το μικρό.
Στριφογυρίζει στην αγκαλιά της και εκείνη δαγκώνει κλεφτά τα χείλη της από πόνο.
Νιώθω την ασφυξία του μικρού που έχει λουφάξει από φόβο.
Φωνάζω.
«ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!
Αφήστε μας να απολαύσουμε το παιχνιδιάρικο αεράκι, τον ήχο των ξερών κλαδιών, το ξέφρενο τιτίβισμα των πουλιών.
Και την απόλαυση να υποφέρουμε ο ένας τον άλλο σιωπηλά.
Τίποτα μη λέτε.»
Ένας…
Δύο…
Τρεις ενήλικες…
Και ένα μωρό, παγώνουν το χρόνο. Και είναι όλοι τους ήρεμοι.
Είμαστε ήρεμοι.
Και ο χρόνος κύλησε ανενόχλητος.
Σιωπή. Κι άλλη σιωπή. Κι άλλη.
Μιλούσαν τα σώματα.
Κι όταν όλο τέλειωσε εξήγησα:
«Δε σας περιφρόνησα που κοίταζα αλλού καθώς έβγαινα. Από σεβασμό το έκανα στο μικρό σας. Δεν θα άντεχε ένα ακόμα βλέμμα προς το μέρος του.
Μη απολογείστε πια. Την εθνική οδό θα κλείσω για να κάνουμε συνεδρία στη μέση της αν ο Στέφανος το χρειαστεί.
Μην απολογείστε.
-απόσπασμα-
2 και σήμερα.
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2021. Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
