Φίλοι μου!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια σας…
Αχ!
Αυτά τα μάτια σας….
που είναι γεμάτα δάκρυ.
Που λάμπουνε που κλαίνε,
που μιλάνε.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη γλυκιά ανατριχίλα που τρυπάει τα σωθηκά μου γλυκά!
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το δέρμα πάνω από τα φρύδια σας που κοκκινίζει καθώς με βλέπετε να παίζω με τα αυτιστικά παιδιά σας,
τα παιδιά μας!
Τα δικά μας παιδιά.
Και την καρδιά σας που αντηχεί στο δωμάτιο δεν θα ξεχάσω…
Αχ αγαπημένοι μου φίλοι!
Είναι φορές νιώθω τόσο μικρός που θαρρείς χωράω στο νύχι απ’ το μικρο δαχτυλάκι του χεριού σας…
Όμως χάρη σε εσάς!
Εσάς!
Πλάτανος γίνομαι,
ψηλός
και θεριεύω
και κάνω ρίζες βαθιές
και νιώθω αθάνατος.
Χάρη σε εσάς!
Πόσο πολύ σας αγαπώ!
Πόσο σας ευχαριστώ φίλοι μου…
Να κλαίμε και να γελάμε μαζί!
Έτσι μωρέ μας αρέσει εμάς…
Έτσι!
Καλές αγάπες φίλοι μου!
Γονείς Αυτιστικών Παιδιών,
είστε κομμάτι μεγάλο απ’ τη ζωή μου!
Απ’ τη ζωή μου!
Μποχατζιάρ Σπ Ευάγγελος
(C)All rights reserved. mpoxatziar.gr2021
