Ο μπαμπάς του 13χρονου Στάθη γούρλωσε τα μάτια του όταν του είπα ότι ο γιος του θα μιλήσει σίγουρα.
«Μπράβο…!».
Μονολόγησε.
Χαμογέλασα.
Και…
ξεκίνησα την παρέμβαση αμέσως μετά τη λήψη ιστορικού.
Οι γονείς κάθονταν δίπλα του, στον καναπέ, και παρατηρούσαν.
Μετά από μερικά λεπτά ο Στάθης είχε ήδη πει τις πρώτες του λέξεις.
Διέκοψα για λίγο και απευθύνθηκα στον πατέρα:
«Σας έκανε εντύπωση που ήμουν σίγουρος ότι ο γιος σας θα μιλήσει!» Του είπα.
«Ναι, γιατί ξέρω πάρα πολύ καλά την δουλειά μου, ξέρω τι διδάσκω μα,
προπάντων,
έχω μάθει να αλλάζω μέχρι να μπορέσει ο κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητου ηλικίας, να μπορέσει να χρησιμοποιήσει αυτό το σύνθετο κώδικα που εμείς οι λεκτικοί χρησιμοποιούμε. Την ομιλία.» Συμπλήρωσα.
Τότε θυμήθηκα μια επίσκεψή μου σε γνωστό πολυκατάστημα στην Πάτρα, έξι μισή χρόνια πριν.
Είχα τότε τρία παιδιά και ήταν μαζί μου. Εννοείται πως η συνοδεία τους δεν θα έμενε ανεκμετάλλευτη και έτσι, είχαν πάρει και το «κατιτίς» τους ο καθένας…
Και όσο η ταμίας χτύπαγε τα προϊόντα, είχε ήδη αρχίσει η μουρμούρα. —Κάτι δεν τους άρεσε!—
«Αααα, κοιτάξτε να δείτε!» Φώναξα με αστεία διάθεση.
Αν δε σας αρέσουν τα παιχνίδια, καλύτερα να αλλάξω εσάς και όχι αυτά!!!»Η ταμίας λιγώθηκα στο γέλιο…
Το ίδιο ισχύει και στην Θεραπεία:
«Όταν ένα παιδί δε μιλά,
αλλάζεις εσύ,
δεν αλλάζεις παιδί.»
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος mpoxatziar.gr©All rights reserved.
