Η πρώτη συνέδρια του Αύγουστο ήταν το καλύτερο δώρο!!!

Η πρώτη μου συνέδρια για τον Αύγουστο ήταν το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να έχω!

Ένα θαύμα.

Το θαύμα που ακούει στο όνομα Διονύσης.

Είναι 14 χρόνων. Σχεδόν κανείς δε γνωρίζει το ηχοχρωμα της φωνής του.

Τον έχουν βαφτίσει μη λεκτικό αυτιστικό με βαριά αναπηρία…

Εκείνος βρίσκεται στη αναμονή μου και η μητέρα στην απέναντι αίθουσα. Τους χωρίζουν ένας διάδρομος και μια πόρτα.

Εγώ πηγαινοέρχομαι.

Τώρα είμαι στο δωμάτιο που βρίσκεται η μητέρα.

Πριν μερικούς μήνες ήταν κάθετη:

«Ο Διονύσης δεν παίρνει ΠΟΤΕ πρωτοβουλία! Μπορεί να πεθαίνει της πείνας και δεν θα σου δώσει να ανοίξεις το μπισκότο που βρίσκεται μπροστά του…»

«Ο Διονύσης…» της λέω, « όλα τα μπορεί»

Και φυσικά μπορεί να φωνάξει «

-μαμά-».

«Τότε γιατί δε με φωνάζει;» Με ρωτάει και κρέμονται από τα χείλη μου και οι τρίχες των μαλλιών της.

«Ο Διονύσης μπορεί να μας πει καλύτερα!»

Απαντώ και κάνω μια παύση γυρνώντας το κεφάλι μου στον διάδρομο.

Δεν τον βλέπω.

…

«Ααα έεεε ηηηηηη!»

Ακούμε και οι δυο από το άλλο δωμάτιο…

Ήταν μια λέξη που βγήκε από το στόμα του Διονύση.

Με φώναξε «Βαγγέλη!»

Και συνεχίζει:

«Εεεαα!»

(Έλα).

Τσακίζομαι.

Μου λέει ακόμα μια φράση με ένα έντονο «θθθ». Το οποίο αν και άηχο φτάνει στα αυτιά της μητέρας του. -Η απόσταση από το ένα στο άλλο δωμάτιο είναι εμφανώς αξιοσημείωτη.-

Γυρίζω πίσω στη μητέρα και της επισημαίνω δυο πράγματα: -το πρώτο ερώτηση-

«Πόσο μεγάλη πλύση εγκεφάλου έχουν κάνει σε εσάς τους γονείς;

Ποσό μεγάλη πλύση σου είχαν κάνει, Μάνα, για να φτάνεις στο σημείο μόλις πριν λίγους μήνες να επιμένεις, κάθετα, πως το παιδί σου δεν μπορεί να πάρει με τίποτα πρωτοβουλία και τώρα να τον ακούς να παίρνει πρωτοβουλία να με καλέσει λεκτικά από το άλλο δωμάτιο.

Εκείνος που μου τον σύστησες απολύτως μη λεκτικό;»

Και το δεύτερο:

«Επίσης, καταλαβαίνεις πως δε γίνεται να μπορεί να φωνάζει το όνομά μου και να μην φωνάξει εσένα «Μαμά».

Η μητέρα κουνάει αποσβολωμένη το κεφάλι της.

«Κι όμως γίνεται Βαγγέλη! Γίνεται. Ο γιος μου ξέρει πως εσύ μπορείς να τον καταλάβεις…………..»

Έτσι.

Τους αποχαιρέτησα άφωνος.

Δεν περίμενα να ακούσω αυτή την απάντηση.

Επιμένω!

Η Μάνα και ο Πατέρας στο τέλος του δρόμου θα καταλάβουν καλύτερα από κάθε θεραπευτή!

Και από εμένα!

Ναι.

Δεν της το είπα.

Ραντεβού το Σεπτέμβρη λοιπόν…

Καλό υπόλοιπο Αυγούστου!

Και… καλή και ευλογημένη η γιορτή της Παναγίας, της Μεγαλόχαρης που όλοι Χριστιανοί περιμένουμε με Πίστη και Ευλάβεια!