Κωνσταντίνος Λιγάσης

Θα ήθελα ευκαιρίας δοθείσης να πω δύο λόγια για τον άνθρωπο και επιστήμονα Βαγγέλη Μποχατζιάρ. Έχει περάσει σχεδόν ένας μήνας όταν αποφασίσαμε εγώ, η γυναίκα μ και ο μικρός μας Αλέξανδρος, 3,5 ετών και στο φάσμα του αυτισμού να κάνουμε το μακρινό ταξίδι από την Βόρεια Ελλάδα στην Πάτρα με την ελπίδα ότι μπορεί και ο δικός μας γιος θα μιλήσει καθώς μας κίνησε την περιέργεια μια δημοσίευση που έπεσε τυχαία στην αντίληψη μας με Μότο « Δεν υπάρχει μη λεκτικός αυτισμός ». Εγώ ως ιατρός και αρκετά ενήμερος για τον αυτισμό θα έλεγα ότι ήμουν συγκρατημένος και δύσπιστος στο τι θα συναντήσουμε και αν πράγματι άξιζε όλο αυτό το ταξίδι στο άγνωστο… και από την άλλη η γυναίκα μου που ένιωθα ότι είχε μια κρυφή ελπίδα και λαχτάρα ότι στην επιστροφή μας από τα μαθήματα που κλείσαμε για μια εβδομάδα θα βοηθούσαν τόσο ώστε να ακούσουμε για πρώτη φορά μαμά, μπαμπά, που στις περισσότερες οικογένειες που έχουν μικρά παιδιά θεωρείται κάτι αυτονόητο. Η γνωριμία μας με τον Βαγγέλη (πιστεύω ότι μου επιτρέπει τον ενικό ) από την πρώτη στιγμή αξιοπρόσεχτη και σίγουρα μας κέρδισε αμέσως με τον τρόπο που προσέγγισε τόσο τον Αλέξανδρο όσο και εμάς ως παρατηρητές αλλά και υποστηρικτικά όπου έπρεπε και μας επίτρεπε. Νιώσαμε περίεργα, έκπληξη ενθουσιασμό για την μεθοδολογία που εφάρμοσε όλες τις ημέρες που διαρκούσαν οι συνεδρίες αλλά και η ανθρωπιά ο σεβασμός η στήριξη και η υπομονή του να μας απαντήσει στις αμέτρητες ερωτήσεις μας για το παιδί μας. Ο τρόπος του να μας μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις του αλλά και την εμπειρία του μας έκανε σίγουρα σοφότερους για το τι θα πει αυτισμός και πως πρέπει να προσεγγίζουμε τέτοια χαρισματικά παιδιά. Ναι έχουν τον δικό τους τρόπο να μας μιλήσουν ναι πρέπει να μάθουμε να καταλαβαίνουμε τις ανάγκες τους ναι πρέπει να τα ξεκλειδώσουμε σε θέματα που για άλλους είναι αυτονόητα. Όλα είναι μια διαρκή μάχη για τα παιδιά πρωτίστως αλλά και για τους γονείς. Θέλει υπομονή, επιμονή και ναι άρχισα και εγώ να το πιστεύω ότι ο Αλέξανδρος τελικά θα μιλήσει στο μέλλον θα έχουμε μια πιο καλή επικοινωνία. Ναι το πιστεύω όταν μέσα σε μόλις έξι ημέρες ο Βαγγέλης μας έδειξε τον τρόπο και ο μικρός έστω και σε πρώιμο στάδιο μας έδειχνε το μονοπάτι. Ένα μεγάλο λοιπόν ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μας στον άνθρωπο πρώτα Βαγγέλη και έπειτα στον επιστήμονα για την υπομονή του για την οικειότητα που μας έκανε να νιώσουμε και πιο πολύ για την αγάπη που δείχνει στο έργο που επιτελεί. Είμαστε σίγουροι ότι στο μέλλον θα ξανασυναντηθούμε και να γνωρίζει ότι είναι τιμή μας να τον έχουμε φίλο. Τελικά άξιζε το ταξίδι…. Εις το επανιδείν. Κώστας-Κάτια-Αλέξανδρος