ΤΟΝ ΓΙΟΡΤΑΑΑΖΟΥΜΕ τον αυτισμό!
Μ’ ΑΚΟΥΣ;…..
…..
Κάποτε με επισκέφτηκε ένα παιδάκι.
Μάνο τον λέγανε και δε μιλούσε. Μόνο μια φορά με κοίταξε, στην αρχή. Μετά φώλιασε στην άκρη του πορτοκαλί καναπέ μου.
Με επισκέφτηκε με τη μαμά και τον μπαμπά του.
Μιλήσαμε αρκετά και με τους δύο. Κλειστήκαμε στο δωμάτιο με τη μαμά του μαζί. Δε μιλούσε εκείνη. Της το είχα απαγορεύσει. «χαα»
Δεκάδες παιχνίδια έβγαλα από την «έτοιμη να εκραγεί» ντουλάπα μου. Και παραπάνω!
Αδιάφορος. ..« ο Μάνος»
Τον έβαλα και στην κούνια…
Τίποτα.
Χοροπήδησα,
τραγούδησα,
χόρεψα μαζί του.
Κενό.
Άξαφνα μου ήρθε στο μυαλό το βερίκοκο. Όσο μιλούσαμε με τους γονείς του. Είχε φρεσκοπέσει στην ζούγκλα της αυλής μου και η Μαριάννα είχε, όπως πάντα, προφτάσει να το μαζέψει ακέραιο . Όσο περιμέναμε, ο Μάνος περιτριγύριζε την έδρα της και τις δύο, από τις δύο «χα», καρέκλες της. Κι όλο αυτός σκαρφάλωνε κι όλο εκείνη τον γείωνε απογοητευτικά. Μέχρι που τα κατάφερε. Πήρε το βερίκοκο. Το πέταξε κάτω…
και το έλιωσε με ορμή.
ΤΕ – ΛΕ – ΤΟΥΡ – ΓΙ – ΚΑ.
Είχε μεγάλο πείσμα ο Μάνος…. Και βγήκε νικητής!
Επιστρέφω στο δωμάτιο με τη μαμά του. «Με συγχωρείτε για την παρένθεση.»
Στο κενό του Μάνου. Δεν υπήρχα πουθενά. Ούρλιαξα….
Μεγάλωνε το κενό.
Κοίταξα τη μητέρα ατάραχος. Ήμουν σίγουρος ,όπως πάντα, ότι θα τον κέρδιζα.
Στο χέρι κρατούσε ένα ποτήρι εκείνη. Πλαστικό. Το περιεχόμενο είχε σχεδόν τελειώσει.
Με τα μάτια την ενημέρωσα ότι θα το πάρω. Χαμογέλασε.
TΕ -ΛΕ –ΤΟΥΡ- ΓΙ -ΚΑ,
ακούμπησα το πλαστικό ποτήρι με το στόμιο προς τα κάτω στη μέση του δωματίου και με όλη μου τη δύναμη το έκανα ένα με τη μοκέτα.
Στριφογύρισε ο Μάνος γύρω από το σώμα μου. Σφιχταγκάλιασε το δεξί μου πόδι. Και με κοίταξε δυο φορές, όχι μία. Με νάζι.
« Φέρε ένα πακέτο ποτήρια γρήγορα!» Ψιθύρισα με στόμφο στη Μαριάννα. Και τα ποτήρια, σαν δια μαγείας, ήρθαν στα χέρια μου.
Και ο Μάνος μου ζητούσε με λέξη κάθε φορά που ήθελε ποτήρι.
Και ο Μάνος απαντούσε « ναι» κάθε φορά που τον ρωτούσα κάτι.
Πήρε το πρώτο ποτήρι, το δεύτερο, το τρίτο… πήρε πολλά.
Αν δεν κάνω λάθος πήρε σχεδόν όλο το πακέτο.
Στο δάπεδο σχεδίαζε με ακρίβεια ένα σχήμα περίεργο. Μετρούσε ακόμα και τις μοίρες με τα μάτια και τα δάχτυλά του. Πόσο συγκεντρωμένος ήταν…
Όταν τελείωσε,
σηκώθηκε.
Πρόβαρε μερικές στάσεις μπροστά από το “,πλαστικό ” εργο του.
Απομακρύνθηκε ελαφρώς.
Κόλλησε μεταξύ τους τα δυο του πόδια.
Άνοιξε ελαφρώς τα χέρια.
Και αφέθηκε…
ΤΕ – ΛΕ – ΤΟΥΡ- ΓΙ –ΚΑ
με την δύναμη της βαρύτητας να πέσει πάνω στα ποτήρια και να τα λιώσει όλα μονομιάς.
Είχε φτιάξει το σώμα του με αυτά.
Ο Μάνος ήταν τότε τεσσάρων χρονών.
Και ήταν…
Αυτιστικός! Είναι.
…
Για σένα που φόρεσες διπλό και τριπλό σακάκι μόνο και μόνο για να μείνεις δίπλα μου εκείνη τη νύχτα με το άγριο κρύο.
Για σένα ξέχασες να κλείσεις το στόμα από την έκπληξη.
Για σένα που γούρλωσες τα μάτια.
Για σένα που πάγωσες ζεστό το χαμόγελό σου και τα μάτια σου τραγούδησες δυνατά.
Για σένα που καλοχτενίστηκες για να’ ρθεις να με βρεις.
Για σένα που έλαμψαν τα βλέφαρά σου.
Για σένα που αποκοιμήθηκες στο στήθος μου.
Εσένα που χτύπησες τα μάγουλά σου χαμογελώντας για να πιστέψεις πως είναι αλήθεια.
Εσένα που έλαμψαν τα βλέφαρά σου.
Για σένα που ζέστανες τα δάχτυλά με την πνοή σου.
Κι εσένα που χασμουρήθηκες… Για σένα που κοιτούσες πίσω ενώ ήμουν μπροστά.
Για σένα που παθιάστηκες.
Για σένα που ξέχασες.
Για σένα που χειροκρότησες.
Κι εσένα που έκραξες.
Για σένα που κουράστηκες με ‘μένα…
Για όλους.
Για τα αυτιστικά παιδιά και τους γονείς τους.
Και για μένα.
Θέλω να πω πως…
Εμείς ΓΙΟΡΤΑΑΑΖΟΥΜΕ τον αυτισμό!
Ακούτε;
Τίποτ’ άλλο δε μας νοιάζει. Και δίνουμε χώρο, να ανθίσει ο αυτισμός!
Και μην ξεχνάμε ότι ο αυτιστικός και ο περίγυρός του υποφέρει περισσότερο από την απόρριψη της κοινωνίας παρά από τον ίδιο τον αυτισμό!
Όσο ο Μάνος κατασκεύασε το έργο τέχνης του για να «λιώσει» η μαμά πρόσθεσε:
« Κάτι θέλει να φτιάξει αλλά δεν του βγαίνει Βαγγέλη…»
Αλληεπιδρούσε ο Μάνος, για πρώτη φορά…
Κοινωνικά!
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved.
