Δέκα ημέρες πριν με προσέγγισε ένα πανέμορφο κορίτσι.
Διαδίκτυο.
Μέσα από την εικόνα του προφίλ της με κάρφωνε ένα βλέμμα μελαγχολικό. Το δικό της. Η αίσθηση που μου έδινε η ματιά της ήταν ότι θα γύρναγε το κεφάλι αμέσως μόλις την κοίταζα. Οξύμωρο.
Μου είχε στείλει προσωπικό μήνυμα εντυπωσιασμένη, δεν μπορούσα να καταλάβω θετικά ή αρνητικά, από τον τρόπο που βλέπω τον αυτισμό.
Ήταν κι εκείνη αυτιστική.
«Μιλάς για αγάπη και αποδοχή της διαφορετικότητας με έναν τρόπο που με κάνει να απορώ.» Ήταν τα λόγια της.
Είναι τόσο μεγάλος ο αριθμός των μηνυμάτων που λαμβάνω από άτομα που δεν είμαστε καν φίλοι στα social που κάποιες φορές πολλά χάνονται στους λογαριασμούς. Αυτό το μήνυμα όμως ήταν …
Κάπως διαφορετικό.
Και δεν είχα καθόλου άδικο. Συνομίλησα με την κοπέλα και πάντα μου απαντούσε με χρονοκαθυστέρηση μιας ημέρας. Ήθελα να μάθω όσο περισσότερα μπορούσα για αυτήν. Τα μηνύματά της ήταν… λακωνικά; Όχι. Απότομα; Ούτε.
Μελαγχολικά ήταν.
Και έδινε όσο το δυνατόν λιγότερες πληροφορίες για τον εαυτό της. Όμως τα λόγια μου μετρούσαν πολύ για εκείνη. Κάποια στιγμή , από τα… σχετικά πολλά, μου είπε ότι θέλει πολύ να με ρωτήσει κάτι που τη βασανίζει σχετικά με τον αυτισμό της από τα παιδικά της χρόνια.
(Παρέλειψα να σας πω ότι το κορίτσι είναι δεκαννέα ετών.)
«Παρακαλώ, ελεύθερα!» Της απάντησα.
Πέρασαν δέκα ημέρες χωρίς καμία απάντηση και σήμερα το πρωί παρέλαβα τρία μηνύματα.
Εικόνες.
Τρεις πανέμορφες κατασκευές με χαρτί, τρισδιάστατες, σε φωτογραφία. Τα αριστουργήματα ήταν τόσο αρχιτεκτονικά σχεδιασμένα και κομμένα με μοναδικό εργαλείο, τα δάχτυλά της!
Ένα σχόλιο είχε από κάτω:
«Είστε ο πρώτος που βλέπει τα έργα μου.»
Με το στόμα ανοιχτό. Μένω.
«Έπρεπε να είχες καταλάβει τους λόγους που μιλάω έτσι για την διαφορετικότητα.»
Έγραψα.
Αντίδραση καμία, από εκείνη.
«Θα σε παρακαλούσα να μου επιτρέψεις να ανεβάσω το καλύτερο έργο σου, αφού πρώτα μου γράψεις δυο λόγια για σένα και τον αυτισμό σου να το συνοδεύσω, στη σελίδα μου στο fb. Θα ήταν μεγάλη μου τιμή και χαρά. Σε υπέρ ευχαριστώ ούτως ή άλλως.»
Σας εκμυστηρεύομαι ότι πέταγα στον ουρανό με την τροπή της συνομιλίας αυτής. Ήταν σαν να ζούσα όνειρο.
«Όλες οι εμπειρίες μου ως αυτιστική είναι άσχημες και δεν θέλω να βγουν τα έργα μου προς τα έξω.» απάντα.
Δεκτό.
Κι εγώ…
επέστρεψα…
στη γη… κουτρουβαλώντας.
Άσχημες εμπειρίες, μια τέχνη που μένει κρυφή.
Πόσο κακό κάνουμε…
Πόσο κακό μας κάνει…
Θέλουνε χώρο οι αυτιστικοί. Θέλουνε χώρο.
Πρέπει να εκφραστεί το διαφορετικό.
ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ.
Είναι καιρός να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε κάθε τι που δεν ταιριάζει σε εμάς.
Να αλλάξετε!
Να αλλάξουμε!
Να αλλάξουν!
Για έναν καλύτερο κόσμο. Για εκείνους, για εμάς, για τα παιδιά μας.
Ο Μήνας παγκόσμιας ευαισθητοποίησης για τον αυτισμό έφτασε στο τέλος και ένας νέος ξεκίνησε.
Ο αυτισμός όμως υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να βαδίζει ανάμεσά μας.
Ας είμαστε όλοι αισιόδοξοι και δεκτικοί για το καλό του συνανθρώπου αυτό τον όμορφο μήνα. Και κάθε μήνα!
Καλό και καινοτόμο μήνα να έχουμε φίλοι μου, το έχουμε ΟΛΟΙ ανάγκη…
Η Ευχή μου για αυτό το μήνα είναι να μην ξανακούσω ή να πέσει στην αντίληψή μου αυτιστικός που βιώνει άσχημες εμπειρίες.
Είναι στο χέρι μας!
Ο ΑΥΤΙΣTΙΚΟΣ ΥΠΟΦΕΡΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΠΌΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΑΡΑ ΑΠΌ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΑΥΤΙΣΜΟ.
©All rights reserved.
Μποτατζιάρ Σπ. Εσάγγελος
Λογοθεραπεστής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
