Το περασμένο Σαββατοκύριακο ένιωσα ένα συναίσθημα περίεργο!
Πως νιώθω…
Είδα μια αυτιστική πριγκίπισσα μετά από δύο μήνες που την είχα δει για πρώτη φορά.
Τι νιώθω,
Τι ένιωσα…
Όταν ρώτησα τη μητέρα της να μου πει τα νέα τους μετά από την δουλειά που είχα βάλει για το σπίτι.
« Από την ημέρα εκείνη που την είδες, δεν ξέρω…
Πάντα είμαι επιφυλακτική αλλά… κι εγώ και ο άντρας μου παρατηρήσαμε ότι για τις επόμενες τρεις ημέρες η Ελπίδα μας ήταν διαφορετική…
Ήταν ζωντανή!»
…
Είναι εκείνες οι λέξεις που πραγματικά δεν ξέρω γιατί λέγονται.
Είναι εκείνες οι λέξεις που αποτελούν κομμάτι από τη ζωή μου, μέρος και λόγος της ύπαρξής μου.
Είναι και εκείνες οι αγκαλιές που δίνουν σάρκα, οστά και όμορφα ρούχα στην αγάπη.
Είναι κι εκείνη η μελαγχολία στα μάτια των αγγέλων
κι εκείνο το στράβωμα των χειλιών προς τα κάτω
και το τρέμουλο για να μην κλάψεις μικρέ μου φίλε,
όταν σε αποχαιρετώ.
Όλα αυτά που σφραγίζουν την αλάνθαστη πεποίθησή μου πως οι αυτιστικοί νιώθουν περισσότερο από όλους…
Όλα!
Είναι εκείνες οι λέξεις που, αληθινά σου μιλώ!, κάνουν την ψυχή μου να ανατριχιάζει από συναισθήματα που δεν μπορώ να εξηγήσω.
Τι νιώθω…
Πως νιώθω…
Εξήγησέ μου!
Εσύ μάνα, πατέρα, φίλε, αδερφέ, άνθρωπε!
ΖΩΝΤΑΝΗ, είπες.
ΖΩΝΤΑΝΟΣ, νιώθω.
Ευχαριστώ.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα με δυνατά όμορφα συναισθήματα!
Μποχατζιάρ Σπ. Ευάγγελος
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved. Mpoxatziar.gr2020, Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.
