Πολλές φορές θα με παρεξηγήσουν.
Θα νομίσουν ότι αδιαφορώ, ότι είμαι υπερόπτης.
Υπάρχουν, πράγματι, στιγμές που δεν ξέρω ποιος είμαι.
Δεν ξέρω αν είμαι σκληρός ή επιεικής με τον εαυτό μου.
Είμαι όπως είμαι.
Προσπαθώ να δώσω στις λέξεις τον καλύτερό τους εαυτό για να με εκφράσουν και πάλι όμως θα λείπουν πολλά.
Είναι μικρές οι άτιμες κι ας τσακίζουν κόκαλα, ώρες – ώρες.
Είμαι, πάραυτα, σίγουρος πως αξίζει να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια μου.
Θέλω να ουρλιάξω την αλήθεια μου.
Το έχω ανάγκη!
Είναι πολλά αυτά που βλέπω και μπορούν να σε σώσουν.
Να μας σώσουν.
Και δε μιλώ για τα μάτια.
Μιλώ για μια όραση διαφορετική.
Την όραση που μόνο ο αυτισμός έχει και κάνει όλες μου τις αισθήσεις πολλαπλά περισσότερες.
Αυτές οι αισθήσεις ουρλιάζουν την αλήθεια, ουρλιάζουν για το μέλλον που γίνεται παρόν κι όμως…
Κανείς άλλος δεν μπορεί να τις ακούσει.
Λυπάμαι πολύ για όλο τον κόσμο.
Τον νεύροτυπικό κόσμο.
Αυτόν του «Μέσου Όρου».
Είναι τόσο τυφλοί.
Είναι τόσο κλεισμένοι στον κόσμο τους και δεν βλέπουν παρά μόνο τη μύτη τους και πάλι όχι ολόκληρη,
ποτέ ολόκληρη.
Πρέπει να φτάσουν στο χείλος του γκρεμού για να καταλάβουν.
Πρέπει να καταστραφούν,
να χάσουν και να χαθούν ζωές για να φτιάξουν θεραπεία.
Πρέπει να δουν την αρρώστια και όχι την προειδοποίηση του ερχομού της.
Γιατί άραγε…
Δεν ακούν.
Πολλές φορές, μάλιστα, μοιάζουν να μην θέλουν,
να ακούσουν.
Αυτό με σκοτώνει.
Γιατί είναι πολύ άδικο και κρίμα να βλέπεις την καταστροφή,
το τέλος,
τον Θάνατο και να τον αφήνεις να σου κατασπαράζει την Θεϊκή ψυχή σου.
Την Θεϊκή υπόστασή σου.
Και όταν λέω Θάνατο,
δεν εννοώ το τέλος της ζωής,
τον βιολογικό θάνατο,
αλλά τον θάνατο που βρίσκεται δίπλα μας. Αυτόν τον θάνατο που είναι χειρότερος από όλους τους θανάτους…
και τον βιολογικό.
Θέλω να πω σε όλο τον κόσμο πως μέσα του έχει ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ δύναμη.
Μαγική, ενάρετη, Θεϊκή. Όλοι, παιδιά του ίδιου Θεού είμαστε!
Είτε πιστεύουμε είτε όχι.
Ας ανοίξουμε τα μάτια μας και να ευχηθούμε φώτιση,
φώτιση,
φώτιση…
Και να πάρουμε λίγο από το Φως της Αναστάσεως και την Πίστη του Χριστού μας μέχρι την τελευταία του πνοή που δεν παραιτήθηκε ΠΟΤΕ από το Σταυρό Του παρά μόνο όταν τον κατέβασαν, νεκρό,
για να αναστηθεί και να μας διδάξει πως η πίστη και τα «ανοιχτά μάτια» αξίζουν για έναν κόσμο καλύτερο από χθες.
Καλύτερο από σήμερα.
Έλα!
Θέλω να δεις αυτό που βλέπω,
αυτό που ακούω,
αισθάνομαι…
Θέλω να τα δεις όλα.
Θέλω να τα μοιραστούμε!
Μη με αφήνεις άλλο στο περιθώριο.
Δεν είμαι ξένος,
δεν είμαι λάθος,
δεν είμαι λίγος…
Αυτιστικός είμαι!
Καλή Ανάσταση!
Καλό Πάσχα!
Evangelos Bochatziar
©All rights reserved. www. mpoxatziar.gr2023
