©All rights reserved. www.mpoxatziar.gr2023
Και τρελός είμαι και παλαβός είμαι και ο, τι άλλο θες!
Είμαι.
Ο Γιωρίκας κάνει ζημιές.
Χύνει συνεχώς νερό πάνω στις μπλούζες του και κάποιες φορές ουρεί σε σημεία που δεν πρέπει.
Δε μιλά μέχρι τη συνάντησή μας.
Μόνο δυο – τρεις , μεμονωμένες λέξεις αραιά και που.
«Πρέπει να τον κρατήσετε σπίτι. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τον δεχόμαστε στο δημόσιο σχολείο μας!»
Ήταν η διευθύντρια.
«Θέλει να χύνει όλη την ώρα νερό και τον μαλώνουν στο σχολείο του…»
Αυτή ήταν η παρατήρηση της μητέρας.
Εξηγώ στους γονείς ότι δεν χύνει νερό επειδή είναι ζημιάρης. Είναι γιατί τους επικοινωνεί κάτι με τον τρόπο αυτό…»
Εγώ ήμουν αυτός, παρουσία του και παρουσία των γονιών του μαζί με την βοηθό μου και τη γραμματέα μου στην αναμονή.
Ο Γιωρίκας με αγκαλιάζει.
«Ξέρεις, ξέρεις, ξέρεις για, για, για, γιατί χύνω, χύνω, χύνω νερό, λες, λες!
«Λες ξέρεις γιατί χύνω νερό!»
Μου λέει.
Και με αγκαλιάζει σφιχτά.
Και επαναλαμβάνει αυτή την πρόταση άλλες τρεις φορές.
Ήταν η πρώτη του πρόταση και μάλιστα σε κοινή θέα. Και μάλιστα γεμααααααάτη νόημα.
Zητώ αμέσως από την βοηθό μου χαρτί λευκό για να γράψω.
Σκίζει εκείνη μία σελίδα από το μπλοκ που βρήκε μπροστά της και μου δίνει. Το παραμερίζω.
«Είναι μικρό!» Της γνέφω.
Μου φέρνει μεγαλύτερο:
Γράφω μία μόνο λέξη με μεγάλα γράμματα.
Ζητάω κι άλλο. Μου φέρνει:
Γράφω άλλη μία.
Κι άλλο:
Ξανά γράφω άλλη μια.
Κι άλλο.
Κι άλλο.
Ξανά και ξανά.
Ζήτησα συνολικά πέντε χαρτιά.
Και δεν είπα κουβέντα.
Μόνο τους ευχαρίστησα.
Κόλλησα τα χαρτάκια στον πίνακα μου, αράδα και τους άφησα να τα διαβάσουν.
Χωρίς να μιλώ.
Γιατί αν κάποιος είναι μη λεκτικός, αυτός είμαι εγώ.
Και μόνο εγώ! Όχι οι αυτιστικοί μου φίλοι…
Τα χαρτιά έγραφαν την πρόταση που άκουσαν όλοι μας:
«ΛΕΣ, ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΧΥΝΩ ΝΕΡΟ!»
«Παλικάρι μου!» Λέω από μέσα μου και βουρκώνω.
Και είμαι και τρελός
και παλαβός
και…
ο, τι άλλο θες.
Είμαι.
Καληνύχτα μας!
