Το ξέρω πως με λυπούνται.
Το ξέρω πως με κοροϊδεύουν.
Το ξέρω πως με σιχαίνονται.
Επίσης ξέρω, πως με φοβούνται.
Και πως είμαι βάρος.
Βάρος μεγάλο.
Ξέρω πως είμαι κατάρα, Γολγοθάς… ακόμα και τιμωρία μπορεί να είμαι.
Ξέρω κι αλλά πιο βαριά, που με πονούν πιο πολύ.
Που δεν τολμώ να τα γράψω σε τούτο εδώ το κείμενο.
Όχι, όχι, όχι…
Μην θυμώνεις μαζί μου.
Σε παρακαλώ!
Επίτρεψέ μου να εκφραστώ.
Είναι τα συναισθήματα μου και μόνο.
Είναι επειδή ξέρω πως είναι να κρύβεσαι για αυτό που είσαι.
Επειδή ξέρω πως είναι να ντρέπεσαι να εμφανίσεις τα χέρια σου, τα πόδια σου, το σώμα σου όλο, στους άλλους.
Τους σωστούς.
Ξέρω πως είναι να μην τολμάς να ανοίξεις το στόμα σου.
Και πως είναι να βλέπω στα μάτια σου την απόρριψη του εαυτού μου…
Να θες να με εκδικηθείς επειδή δε σου μοιάζω.
Επειδή είμαι αυτός που είμαι.
Μου είναι πολύ δύσκολο να προσπαθώ συνεχώς να αλλάξω για να σου μοιάσω και τελικά να μην τα καταφέρνω ποτέ.
Μου είναι τρομερά δύσκολο και επίπονο να θέλουν όλοι να με εκδικηθούν επειδή σε κανέναν δε μοιάζω.
Μερικές φορές νομίζω πως με μισούν.
Γίνομαι το παιχνιδάκι τους περιγελώντας με οικτρά δίχως έλεος. Άλλες πάλι, φορές, με χρειάζονται μόνο και μόνο για να θυμούνται ποσό ανώτεροι και καλύτεροι από εμένα είναι εκείνοι.
Τότε γίνομαι περισσότερο ανάπηρος και ανεπιθύμητος.
Τη ζωή; -Τον εαυτό μου ρωτώ-
Την φοβάμαι.
Την τρέμω.
Τη σκιάζομαι…
Πιο πολύ τη σκιάζομαι γιατί υπάρχουν κάποιοι λίγοι που με αγαπούν.
Οι αγαπημένοι.
Δεν θέλω, μα τους πληγώνω.
Και είναι στα δάχτυλα μετρημένοι. Παλεύουν μέρες και νύχτες για… το τίποτα, σε μια κοινωνία που δεν αλλάζει όσοι αιώνες και να περάσουν.
Και είναι πολύ μόνοι κι εκείνοι.
Οι αγαπημένοι.
Και ας μοιάζουν στους άλλους.
Φαίνεται πως τους κάνω εγώ μόνους.
Τρέμω μήπως οι άλλοι με πετάξουν στην άκρη του δωματίου μονάχο ή έξω από αυτό.
Τρέμω μήπως με βάλουν να κρύβομαι πίσω από μεγάλες κολόνες ψυχρών σχολείων να προσποιούμαι τάχατες πως μου αρέσει η μοναξιά.
Και όχι τόσο για μένα αλλά για εκείνους τους άλλους που με αγαπούν.
Εκείνοι τρέμουν πιο πολύ.
Τρέμω μήπως οι άλλοι με αφήσουν κλεισμένο στο σπίτι, στο μπάνιο ή πίσω από κάποιο ξεχασμένο έπιπλο.
Τρέμω μη με αφήσουν στην άκρη του δρόμου.
Τρέμω μη με πετάξουν στην θάλασσα.
Και μείνουν οι αγαπημένοι μόνοι.
Μη με πετάξουν στην θάλασσα,
σαν τον Αντώνη.
Ο θάνατος του Αντώνη είναι η σκληρή απόδειξη της αντιμετώπισης της σάπιας κοινωνίας μας σε κάθε συνάνθρωπο μας που αποκλίνει από το τυπικό.
Σημαίνει θάνατος του διαφορετικού.
Εκείνο όμως που διαφεύγει πάντα είναι ότι «θανατώνοντας» το διαφορετικό θανατώνουμε και εμάς τους ίδιους.
Και πάλι…
Φοβάμαι μη με πετάξουν στην θάλασσα.
ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ.
Και να πονούν οι αγαπημένοι,
μόνοι…
Στη μνήμη του, στον πόνο όλων των «αγαπημένων» μανάδων, πατεράδων, αδερφών, φίλων που μένουν πίσω καρδιοχτυπώντας βαριά, εύχομαι αγκαλιά.
Αγκαλιά όλων των διαφορετικών!
Evangelos Bochatziar
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2023
