It's Nikos lying on the floor, looking me in the eyes with a smile, saying "come" and trying to hug me with his arms and legs...
The 50 words that "non-verbal" Peter said for the first time in our second meeting.
The father who couldn't hold back his tears just before he returned home and said he already missed us.
The mother who asks to hug me tightly in the midst of quarantine.
The picture of the Virgin Mary that Rula brought me as a gift for my feast day.
The fixed gaze of Santa Claus in my misty eyes! Only he knew.
The invention of the first word from the mouths of "non-verbal" children.
The non-verbal Alexandra pushing my hand towards her, saying "hug me" and throwing me a kiss.
Hug.
Strong.
Love.
Tears of emotion.
Thumps on the steering wheel from thoughts that churn in my mind.
Suppressed emotions and desires.
Injustices.
Late nights.
Dreams.
The impossible becoming possible for the first time.
A plague!
And above all... dignity!
That's autism, for me.
It's a lot more than that.
There's just one thing it isn't:
It's not a problem,
it's not a disease!
No, no, no, no, no, no......
And one more time:
NO.
Let's preserve their dignity as if it were a sacred amulet!
DIGNITY. With theirs and ours.
ours.
You never know.
You never know.
Οι 50 λέξεις που είπε ο “μη λεκτικός” Πέτρος για πρώτη φορά στη δεύτερη συνάντησή μας.
Ο πατέρας που δεν μπόρεσε να κρατήσει τα δάκρυά του λίγο πριν επιστρέψει στον τόπο του και είπε ότι ήδη του λείπουμε.
Η μητέρα που ζητάει να με αγκαλιάσει σφιχτά εν μέσω καραντίνας.
Η εικόνα της Παναγίας που μου έφερε δώρο η Ρουλα για την γιορτή μου.
Το καρφωμένο βλέμμα του Βασίλη στα βουρκωμένα μου μάτια! Μόνος εκείνος ήξερε.
Η εφεύρεση της πρώτης λέξης από το στόμα “μη λεκτικών” παιδιών.
Η μη λεκτική Αλεξάνδρα που σπρώχνει το χέρι μου προς τα πάνω της, λέει “αγκάλιασέ με” και μου πετάει ένα φιλί.
Αγκαλιά.
Δυναμη.
Αγάπη.
Δάκρυα συγκίνησης.
Χτυπήματα στο τιμόνι από σκέψεις που τριβελίζουν το μυαλό μου.
Καταπιεσμένα συναισθήματα και επιθυμίες.
Αδικίες.
Ξενύχτια.
Όνειρα.
Τα αδύνατα που γίνονται δυνατά για πρώτη φορα.
Πείσμα!
Και πάνω από όλα… αξιοπρέπεια!
Αυτά είναι ο αυτισμός, για μένα.
Είναι και πολλά άλλα.
Ένα μονάχα δεν είναι:
Δεν είναι πρόβλημα,
δεν είναι ασθένεια!
Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι……
Και άλλη μια φορά:
ΟΧΙ.
Ας διαφυλάξουμε την αξιοπρέπεια τους σαν να ήταν ιερό φυλαχτό!
Την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Με την δική τους και την
δική μας.
Ποτέ δεν ξέρεις.
Ποτέ.
