Είναι Αυτιστικός.

Σαν τα σκωτσέζικα τα ντουζ είναι.

Πότε κρύο και πότε ζέστη.

Καίγομαι και παγώνω την ίδια στιγμή.

Το σώμα του γυαλίζει από μακριά τις μέρες και τα δειλινά.

Από ίδρωτα και αλμύρα.

Μυρίζει καμένη γη και θάλασσα.

Κάνει τόση φασαρία που κλείνω ερμητικά τα αυτιά μου.

Κάποιες φορές κλείνω και τα μάτια μου.

Σφιχτά.

Τον αγαπούν όλοι.

Εγώ… δεν ξέρω.

Ευχαρίστως θα τους τον χάριζα.

Ευχαρίστως θα έλεγα πως τον μισώ.

Όμως με έμαθαν με τη βία να τον καρτερώ και τελικά…

ούτε που ξέρω.

Μου θυμίζει τα προξενιά σε κάτι ιστορικά χωριά που μπήκαν σε μουσεία.

Είναι αλήθεια πως περισσότερο με κουράζει παρά με χαλαρώνει.

Μου αλλάζει τη σειρά και με βάζει σε άλλες.

Επώδυνες, απρόβλεπτες, σειρές, όπως ο ίδιος.

Με διακόπτει ενοχλητικά.

Δεν κάθεται πολύ μαζί μου.

Μα, με το που φεύγει, εξετάζω το σώμα και την ψυχή μου σπιθαμή – σπιθαμή μήπως και άφησε ανεπανόρθωτες πληγές πίσω του. Και κάνω το Σταύρο μου που βγήκα για άλλη μια φορά ζωντανός από την κακουχία του.

Παρόλα αυτά…

τον χρειάζομαι.

Όλοι τον χρειάζονται.

Μπορεί και να τον αγαπώ τελικά.

Συγχώρεσέ με που δυσκολεύομαι με τα συναισθήματα.

Αύγουστο τον λένε.

Είναι ο όγδοος μήνας του χρόνου.

Είναι πειραχτήρι

and

Είμαι αυτιστικός!

Καλό μήνα Αδέρφια,

καλό Φθινόπωρο!

Πάντα τέτοια, αγαπημένα.

Evangelos Bochatziar

Λογοθεραπευτής, Ειδικός Αυτισμού, Συγγραφέας