Εντάξει. Οκ.

Να του δώσετε κι άλλο σιρόπι.

-Αν δεν πιάσει να του δώσετε άλλο.

Και αν δεν πιάσει ούτε το άλλο, δώστε δυο και τρία μαζί.

Και τρία;

-Ναι, ναι. Και τρία. Και τέσσερα αν χρειαστεί. Γιατί όχι και πέντε.

-Μα…(ούτε να μιλήσει δεν προλαβαίνει)

-Εμείς είμαστε επιστήμονες κυρία μου.

(Ο ένας φεύγει κλείνοντας αγέρωχα την πόρτα.)

Ο πατέρας και η μανα κοιτάζουν σαστισμένοι.

-Υπάρχουν περιπτώσεις που χορηγήθηκαν και παραπάνω φάρμακα μέχρι να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα.

-Γιατί; Αυτό δεν μπορώ να το δεχτώ. Δεν είμαι τρελή. Απελπισμένη ναι. Τρελή όχι.

Όχι, όχι, όχι. Όχι τρελή…

Γιατί να το ρίξουμε το παιδί στην ντρόγκα;

-Γιατί σπρώχνει τα αλλά παιδιά.

Γιατί πετάει πράγματα.

Γιατί χτυπάει.

-Εμάς δε μας τα κάνει αυτά. Ούτε στο ΚΔΑΠ ούτε στις θεραπείες του.

Μήπως θέλει να επικοινωνήσει κάτι;

Ρωτάει η μητέρα.

-Πρέπει να πάτε στον ψυχίατρο ξανά.

Της απαντούν.

-Μήπως θέλει να επικοινωνήσει κάτι;

Ρωτάει ο πατέρας.

-Να αυξήσετε την δοσολογία.

-Μήπως θέλει να επικοινωνήσει κάτι το παιδί ;

Ξανά ρωτάει η μητέρα και η φωνή της τρέμει.

-Να δώσετε φάρμακα.

-Μήπως θέλει να επικοινωνήσει κάτι το παιδί;

Ρωτούν και οι δυο γονείς μαζί.

Η μητέρα βουρκωμένη και κοκκινισμένη σαν παντζάρι. Ο πατέρας κρατά την αναπνοή του σαν να πνίγεται.

-Να του δώσετε φάρμακα.

Κι αν έχει αστάθεια. Κι αν τρέχουν τα σάλια του. Κι αν με δυσκολία ανοίγει τα μάτια του εσεις να του δίνετε φάρμακα.

Κι αν ποτε δεν επικοινωνήσει, δεν πειράζει.

Όχι.

Δε χρειάζεται να επικοινωνούν όλοι.

Και αυτό…είναι εντάξει.

Εντάξει σου λέω.

Ηρέμησε τώρα.

Κι εσύ Πατέρα. Κι εσύ Μάνα, ηρέμησε.

Όλα. Είναι.

Εντάξει. Οκ!

Speech and Language Therapist, Autism Specialist, Writer