Sophia...

Θυμάστε τη Σοφία;

Την πεντάχρονη, υποτίθεται, μη λεκτική αυτιστική κουκλίτσα μας.

Ήρθε χθες στην τρίτη συνέδρια με τη μητέρα της και τον πατέρα της οι οποίοι εκπαιδεύονταν. Στο τέλος πάει προς το μέρος του μπαμπά:

«Ε κάει α πάω» (Δεν κάνει να πάω!)»

Λέει.

Και γυρίζει πίσω.

«Κάνει γλυκιά μου!!» της λέω.

Λάμπουν τα μάτια της.

Και αγκαλιάζει τον πατέρα της.

Λάμπει ολόκληρη.

Επειδή επιτέλους μιλάει, κάνει διάλογο, ακούγεται.

Λάμπουν τα μάτια της επειδή αγκαλιάζει τον πατέρα της.

Λάμπει

εμένα

η ψυχή μου.

Επειδή τα όνειρά μου, να δώσω φωνή σε όλους τους, υποτίθεται, μη λεκτικούς μου φίλους παίρνει σάρκα και οστά!

Ευχαριστώ από την καρδιά μου!