“Τον τελευταίο χρόνο με επισκέφθηκε ενήλικας για να τον βοηθήσω με τον αυτισμό του και τα ψυχολογικά προβλήματα που του δημιουργεί.
Θέλησε να τον βγάλω από το αδιέξοδο. Θέλησε να τον ενσωματώσω κάπου…”
Ξέρεις κάτι;
…
Κάποια παιδιά είχαν την τύχη να μεγαλώσουν σε αυτιστικό περιβάλλον. Είχαν την ατυχία να μεγαλώσουν σε κοινωνίες κλειστές που το διαφορετικό ήταν ένοχο. Είναι ένοχο.
Είχαν την τύχη και την ατυχία.
Εκείνα τα παιδιά θεώρησαν την απουσία κοινωνικότητας δεδομένο και φυσικό. Τη μόνιμη απομόνωση ευτυχία.
Έμαθαν να αγαπούν την μονοτονία, να δικαιολογούν τις επώδυνες επιπτώσεις που είχε πάνω τους ένα «melt down» ή “tantrum” κρίση, θυμός, κατάρρευση… όπως θέλεις πες το.
Έψαξαν βαθιά μέσα τους κατηγορώντας τις αθώες ψυχούλες τους για τις παραπάνω εκρήξεις.
Κι έχασαν τα λογικά τους προσπαθώντας να επικοινωνήσουν με γονείς που αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας.
Και πένθησαν πικρά πνιγμένους γονείς σε προβλήματα που δεν υπήρχαν.
Έβλεπαν την αλήθεια κατάματα και ήταν παιδιά. Κάνεις άλλος δεν έβλεπε…
Εκείνα τα «σόγια» ήταν ολάκερα μαθημένα έτσι…
Έτσι ήταν το σωστό. Και ο μπαμπάς το έκανε και ο παππούς. Και η θεία…
Τα παιδιά αυτά έζησαν σαν αυτιστικοί. Διδάχθηκαν τον αυτισμό και τη σκληρή πλευρά του από γεννησιμιού τους. Κρύφτηκαν από τα φώτα. Όχι πως δεν ήθελαν να δουν, μεγάλωσαν έτσι.
Θάφτηκαν και ξύπνησαν ξανά. Κάποιες φορές σκιάζονται το φως όπως ο διάολος το λιβάνι. Κάποιες φορές κλαίνε δίχως λόγο. Πάντα θα υπάρχει κάποιος, κάπου, κρυμμένος-λόγος-. Και πεθαίνουν ζωντανοί από πλάνες τύψεις.
Πριν 40, 50, 60… χρόνια, δεν υπήρχαν διαγνώσεις για λειτουργικούς αυτιστικούς.
Και τότε γεννιόντουσαν παιδιά! Παιδιά που χαροπάλευαν από εσωτερικούς συναισθηματικούς πολέμους και πάλευαν να σωθούν όπως ο πνιγμένος κρατιέται από τα μαλλιά του. Μεγάλωσαν όμως κι έκαναν παιδιά. Τα οποία δασκαλεύτηκαν τον αυτισμό.
Έζησαν με τον αυτισμό. Έζησαν αυτόν.
And finally...
Έμαθαν να είναι αυτιστικοί.
Ξέρεις κάτι;
…
Θυμάσαι τον ενήλικα αυτιστικό που σου έλεγα;
ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟΣ!
Είχε την τύχη και την ατυχία να μεγαλώσει σε κοινωνίες μικρές, αυστηρές, κλειστές και απάνθρωπες.
Δεν ήταν αυτιστικός μα υπέφερε το ίδιο η και περισσότερο από τους ίδιους τους αυτιστικούς.
Μια τέτοια κοινωνία είναι και η Ελλάδα μας. Θα συνεχίσουν να γεννιούνται παιδιά που θα μεγαλώνουν και θα κάνουν και αυτά παιδιά και θα υποφέρουν.
Όχι από τον αυτισμό αλλά από την απόρριψη της κοινωνίας.
Από την απόρριψή μας.
Είναι στο χέρι μας. Μιλήστε για τον αυτισμό.
Μιλήστε!
Θέλουμε να ανθίσει η φύση γύρω μας.
And..
ΘΈΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ!
Καλο βράδυ αγαπημένοι μου φίλοι!!Ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο!
Bochatziar Sp. Evangelos
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved.
