ΑΓΗΣΙΛΑΟΣ.

Σήμερα θα σας μιλήσω για τον Αγησίλαο.
Άγη, τον φωνάζουμε.
Είναι έξι χρονών.
Μη λεκτικός.
Δεν ανοίγει το στόμα του ο Άγης.
Σχεδόν δεν ξέρουμε την φωνή του.
Μονάχα ένα ορφανό γρύλισμα περιφέρεται σε άτακτες γωνιές του δωματίου. Μια φωνή που θαρρείς βγαίνει από τα μαλλιά…
Τόσο πάνω.
Τον είδα μόλις σήμερα για έκτη φορά. Λιγότερο από μήνα.
Λέει «ναι»,
λέει «γεια»,
λέει «πά»… με βοήθεια.
Κι εγώ μες στο πανηγύρι μου…
Ανεβοκατεβάζω το κεφάλι μου μονάχος .
Πιέζω τα μάγουλά μου ακριβώς κάτω από τα μάτια με οκτω από τα δέκα δάχτυλά μου κι εκείνα γλιστρούν σαν από την δύναμη της βαρύτητας.
Λίγο πριν αγκαλιάσουν το πηγούνι πέφτουν.
Κουνάω το ένα μου πόδι ρυθμικά.
Αναγνωρίζω πόσο έχει παγώσει η μύτη μου μέσα στην ανυπόφορη ζέστη του δωματίου.
Κλείνω τα μάτια.
Ένα τραγούδι χορεύει στ’ αυτιά μου στίχους που θέλω να ουρλιάξω στην μαμά του Άγη.
Που με κοιτάζει και τα μάτια της τρέμουν.
« Σκεφτόμαστε να δοκιμάσουμε αυτή την θεραπεία που ακούσαμε για τον αυτισμό»
Μου λέει.
Τα μάτια της τρέμουν.
Και οι κόρες των ματιών της.
I do not speak.
Και τα μάτια της περιμένουν την απάντησή μου.
Με έχει καρφώσει.
« Νομίζω όλα αυτά σας αποπροσανατολίζουν.» σχεδόν ψιθυρίζω.
« Μα, θα έχει ο κόπος σας, και ο δικός μας, αποτέλεσμα;» συνεχίζει.
Τώρα τρέμουν και τα χείλη της.
Εκείνοι οι στίχοι που σας έλεγα πως δεν μπορούσαν να περάσουν τις σχισμές των δοντιών μου…
Τώρα μπορούν:
«ΓΙΑΤΙ;
Γιατί καλή μου μάνα δεν βλέπεις ήδη το αποτέλεσμα;
Γιατί δε βλέπεις ότι το παιδί σου ήδη μιλάει;
Τον ρωτάω και μου απαντάει.
Τον κοιτάω και με κοιτάει.
Του γελώ και μου γελά…
Γιατί δεν το βλέπεις;
Όταν μας κοιτούσες στη συνεδρία χαμογελούσες.
Έλαμπαν τα μάτια σου.
Γιατί δε βλέπεις πως βρήκαμε τον δρόμο;
Γιατί δε βλέπεις την πόρτα που ανοίγει;
Την πόρτα της επικοινωνίας. Την πόρτα της ομιλίας.
Που έχεις το μυαλό σου μάνα;
Που ταξιδεύεις;
Σε ποια στερεότυπα φυλακίζεσαι;
Με ποια μέτρα και ποια σταθμά συγκρίνεις και συγκρίνεσαι;
Άφησέ μας να σου δείξουμε τον δρόμο.
Έλα να πάρεις το κλειδί που βρήκαμε παρέα με τον Άγη σου,
τον Άγη μας.
Έλα να σου δείξουμε να ανοίγεις την πόρτα και να ταξιδέψουμε μαζί.
Μακριά.
Ένα ταξίδι στη ανάλαφρη στοργή της μάνας.
Ένα ταξίδι στην ηρεμία του παιδιού που αγκαλιάζει.
Ένα ταξίδι στις μαγικές στιγμές σας που σταματάνε το χρόνο.
Ένα ταξίδι στο χαμόγελο.
Ένα ταξίδι στην αγάπη.
Στη ζωή που αξίζεις
και αξίζει.
Δεν θα τον θεραπεύσουμε τον αυτισμό μάνα. Δεν θα τον ξεχάσουμε.
Μαζί θα βαδίσουμε.
Μάνα.

-απόσπασμα-
Bochatziar Sp. Evangelos
Λογοθεραπευτής, Ειδικός Παιδαγωγός – Ιrlen Diagnostician – Clinic Director – trainer, INPP Sc. P.
©All rights reserved. mpoxatziar.gr2021. Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος.